Κάποτε, πήγα ένα ταξίδι Στη διαδρομή κατάλαβα πως πήρα λάθος τρένο , πως έκατσα σε λάθος θέση, πως κατέβηκα σε λάθος σταθμό, πως πήρα λάθος αποσκευές, μα δε μ΄ ένοιαξε και ξέρετε γιατί; Εγώ το ταξίδι ήθελα, ποσώς μ’ ενδιέφερε ο προορισμός Και καθώς τα τοπία εναλλάσσονταν το ένα το άλλο κι έβλεπα τους αγρότες να ποτίζουν τα χωράφια και θέλησα κι εγώ να γίνω χωράφι και να πιώ απ’ το ίδιο νερό, και τα παιδιά που παίζανε στις αλάνες και ήθελα να ξαναγίνω κι εγώ παιδί. . Μα κατέβηκα σε λάθος σταθμό και βρέθηκα σ’ ένα καταγώγιο να συνουσιάζομαι μ’ ένα μεθυσμένο θαμώνα , που καθώς σήκωσα το φουστάνι μου ξεδιάντροπα , έκλεισε τα μάτια για να μη δει την ασχήμια της πράξης του αλλά
και της δικής μου.
Έτρεξα να φύγω γρήγορα ξεχνώντας τη στιγμή , μα οι φανοστάτες στους δρόμους της πόλης , έλαμπαν σαν μικρά κεριά στη ζωή μου.
Έτσι , αποφάσισα να πάρω ένα σφουγγάρι και να ξεγράψω , από το μαυροπίνακα , που χρόνια έστεκε εκεί γεμάτος ορνιθοσκαλίσματα , τον εαυτό μου και έκλεισα δωμάτιο στο πιο φτηνό ξενοδοχείο που βρήκα μπροστά μου…।
Πάντα αναρωτιόμουν πως δίνουν τα νούμερα στα δωμάτια των ξενοδοχείων.
Για να δείξουν τάχα πως έχουν πολλά δωμάτια; Αφού στην ουσία είναι ένα , δυο , τρία , τέσσερα, όσα και οι αντοχές μου…
Κι εμείς το ξέρουμε κι όμως τους αφήνουμε να μας παραπλανούν , όπως αφήνουμε τη ζωή να κυλάει κι εμείς απλά τη παρακολουθούμε να φεύγει σαν το νερό μέσα από τα χέρια μας . Σα να έχουμε βγει έξω από το σώμα μας και κατασκοπεύουμε όσα γίνονται για μας αλλά χωρίς εμάς και χωρίς να μπορούμε να επέμβουμε . Γιατί ποιος μπορεί να επέμβει στο χέρι του Θεού και να του πει να σταματήσει τα μελλούμενα , που στην ουσία είναι κιόλας παρελθόντα;
Κι εκεί, μέσα στον βαθύ, ταξιδιάρικο ύπνο, άκουσα την φωνή της μάνας μου…
Ποιος έκλεψε τη σοκολάτα από το ράφι; Με κοίταξε άγρια η μάνα μου (Να σας πω εδώ ότι δε τρώω ποτέ μου σοκολάτα . Τη μισώ . ) Δε το έκανα εγώ της είπα και τότε κατάλαβα πως ήταν ο άλλος μου εαυτός που έβγαινε τις νύχτες κρυφά απ’ τη ντουλάπα και μου έκλεβε λίγο-λίγο τη ζωή , θέλοντας να έχει κι αυτός μια μικρή συμμετοχή σ’ αυτόν το αχρείο κόσμο.
Κάποτε-κάποτε τον μάλωνα για τη λαιμαργία του κι εκείνος με μάτια-δάκρυα αιώνιας θλίψης , μου απαντούσε πως ήθελε να φάει όση περισσότερη ζωή μπορούσε , να χορτάσει. Και τότε σα να τον λυπόμουνα για την αδυναμία του , του έδινα κομμάτια από τη πίτα που έφτιαξε η μάνα μου ή από το βάζο με το γλυκό που έφερε η κυρά-Ευθαλία , μια πολίτισσα γειτόνισσα , από κείνες που επειδή δε μπόρεσαν οι ίδιες να χορτάσουν τη ζωή , προσπαθούν να χορτάσουν τους άλλους , φτιάχνοντας τα πιο εξωτικά και νόστιμα εδέσματα και τους τα μοιράζουν, χωρίς να χρειάζονται επίσημα ρετσέτα και πιστοποιητικά γευσιγνωσίας….
Έπειτα , πήγα μια μέρα στο ληξιαρχείο να πάρω μια ληξιαρχική πράξη θανάτου . Του δικού μου. Τότε ήταν που κατάλαβα , πως δεν ήμουν τίποτα άλλο , παρά ένας αριθμός ανάμεσα σε τόσους άλλους , μέσα στα χοντρά βιβλία που τηρούν εκεί και πως το μόνο πράγμα που είχα αληθινά δικό μου και πως μ αυτό θα πέθαινα ήταν αυτός ο αριθμός κι ένα όνομα γραμμένο πάνω στη ταφόπλακά μου .
Και σας το λέω αλήθεια, δε με νοιάζει για τ’ όνομα , ο αριθμός είναι αυτός που με καίει .
Και ναι, δε θέλω να γεράσω . Θέλω να πεθάνω νέα , για να δω την άλλη πλευρά του φεγγαριού και το γεράκι να πετάει μακριά από τη φωλιά του . Να δω και το ποτάμι να κυλάει ανάποδα και το βυθό της θάλασσας να είναι από πάνω .
Για να δω τα πράγματα όπως είναι, όχι όπως τα ονειρεύτηκα στη σύντομη ζωή μου .
