Άηχη παντομίμα

Μια άηχη παντομίμα
ήταν η ζωή μου
ένα κουκλοθέατρο
με θλιμμένες κούκλες
κι εσένα θιασάρχη
να κρατάς το σκοινί
κι αυτές να χορεύουν στο ρυθμό σου.
Κάθε φορά που άφηνες τα σκοινιά
φαινόταν ατέλειωτη η πτώση
στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού
και γέμιζε το κορμί
από πληγές του δικού μου θεού.
Τότε μόνη διαφυγή ήταν o θάνατος
κι ένα άηχο αγγελικό δάκρυ.


Εμπνευσμένο από εγγραφή
της Μαρίας Νικολάου
και αναρτημένο
ως σχόλιο στη σελίδα της