"Τις έκαψα τις αυταπάτες μου.
Μόνο ένα δάκρυ ξέφυγε, εις μνήμην της στιγμής.
Ό,τι έμεινε, ένα ίχνος στα χείλη για χαμόγελο
κι ένα απανθρακωμένο ρόδο"

28 Ιαν 2009

Γιατί πολύ σ’ αγάπησα!


«Σ’ αγαπώ γι΄ αυτό που είσαι…
αλλά και γι’ αυτό
που είμαι εγώ
όταν είμαι κοντά σου»
(Gabriel Garcia Marquez)


Αγάπη μου,
σκιά σου γίνομαι
δίπλα σου να ζω
θαλασσινό αεράκι
στο πρόσωπό σου
κι ηλιαχτίδα που τρυπώνει
στα όνειρά σου
η ψυχή μου
ασώματη
ταξιδεύει πλάι σου
αέναος ιχνηλάτης του ονείρου σου !


Αγάπη μου,
στη σκιά της αγάπης σου ζω
εκεί!
μέσα στις φλέβες σου κυλάω
αίμα καυτό και πόθος!
Ανάσα σου γίνομαι
κι ιδρώτας,
και μαχαίρι κοφτερό
και χαρμολύπη σου

Δε με νιώθεις ;
στην άβυσσο σου χάνομαι,
πετάω στα σύννεφα της ψυχής σου.
πεταλούδα πολύχρωμη
τη μοίρα μου προκαλώ
γύρω από τις φλόγες σου χορεύω
κι ας ξέρω
πως θα κάψω τα φτερά μου!

Κοίτα με,
Θεό μου σε έκανα
και σου παραδόθηκα
σαν αρχαία ιέρεια αγνή κι αμόλυντη
Άκου ,
τους χτύπους της καρδιάς μου
μικρός τυμπανιστής που για σένα
τραγούδι μαγικό παίζει αδιάκοπα

μη με ρωτάς γιατί
τα γιατί
στριμώχτηκαν σε χαραμάδες!

Γιατί πολύ σ αγάπησα
γι αυτό που ήσουν
και γι αυτό
που μ έκανες να είμαι πλάι σου !
Γιατί πολύ σ αγάπησα ,
όχι για σένα αλλά για μένα!

σ αγάπησα
για τα όνειρα και για το χέρι ,
που σφιχτά μου κράταγες
τις νύχτες κρυφά!
Γιατί στο μαξιλάρι μου
έσκυβες και κλεφτά
ένα φιλί μου έδινες
από φόβο
μήπως με ξυπνήσεις
απ’ το όνειρο!

Γιατί καθόσουν αμίλητος
και αφουγκραζόσουν
τους χτύπους της καρδιάς μου !
Γιατί όταν ήσουν κοντά μου
ήλιος λαμπρός γινόμουνα για χάρη σου.

Αγάπη μου,
Έλα κι απόψε
το χέρι κρυφά να μου κρατήσεις
γύρε στο μαξιλάρι μου
ένα κλεφτό φιλί για να μου δώσεις !
Αμίλητος ν ακούσεις τη καρδιά
και τις βαθιές ανάσες μου να πάρεις!
Να γευτείς , ν ακούσεις, ν αγγίξεις
να ζήσεις ακόμα μια φορά
όσα δεν έζησες ψυχή μου !


Γιατί πολύ σ αγάπησα
όχι για σένα αλλά για μένα !

6 σχόλια:

Τάσος Κάρτας είπε...

Τα πιο αληθινά λένε ποιήματα είναι αυτά στα οποία ζωή και τέχνη αναζητούν δικαίωση και τη βρίσκουν στην ΑΓΑΠΗ. Μια αυθεντική φωνή αυτής της τάσης (αν μπορώ να την πω έτσι) ήταν η Πολυδούρη, που είχε αυτό τον πρωτογενή λυρισμό, που είναι εμφανής και στο δικό σου ποίημα...
Οπότε αντί για άλλο σχόλιο ας θυμηθώ στιχάκια από το ΜΟΝΟ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΕΣ:
"Δε τραγουδώ, παρά γιατί με αγάπησες στα περασμένα χρόνια...
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε, που βασίλεψες
κι έτσσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες"

Μαρια Νικολαου είπε...

Ότι πολύ αγαπησα
ήταν απλά ενα ψέμμα
κι ας ένιωθα πως ήμουνα
βασιλισσα με στέμμα..

Διάττων είπε...

Συμφωνώ με τον Τάσο. Στην Ποίηση, εκτός απ' την άμεση επιροή, υπάρχει κι αυτό που λέμε Κοινοί Τόποι...

lakis είπε...

Πολύ όμορφο, νοσταλγικό, τρυφερό, αισιόδοξο. Ύμνος στην αγάπη. Μέρα καλή

agaph.m είπε...

δεν εχω λογια .......
υ π ε ρ ο χ ο !

agaph.m είπε...

δεν εχω λογια
υ π ε ρ ο χ ο !