Δεν αντέχω
το χρώμα του πένθους στο κορμί μου
Κάθε που όλα βάφονται μωβ
γκρίζα σύννεφα γεμίζει η κάμαρά μου
Οι σκιές στους τοίχους με χλευάζουν
κι ο πόνος γίνεται αβάσταχτος.
Σκέφτηκες ποτέ
πόσες αποχρώσεις έχει το μωβ;
Ύστερα ξυπνώ
μ’ έναν σπασμένο καθρέφτη
στα χέρια.
Μπορώ μόνο να δω
μια αναλαμπή της αντανάκλασής μου
Τις ρωγμές τις είδα πολύ αργότερα,
τότε που η αβεβαιότητα
μου επιτέθηκε σαν αγρίμι
και τα δάκρυα
μου φώναζαν επειδή έγινα αυτό που έγινα.
Ακούγοντας διαρκώς τις φωνές
να γελούν σαρκαστικά μέσα στ’ αφτιά μου
κάλυψα με ζυμάρι τις ρωγμές
σκέπασα και το καθρέφτη
με μαύρο πανί
να μη βλέπω τα σημάδια
να μη κοιτάζω τις ρυτίδες
να μη βλέπω τις ρωγμές
Στο τέλος ότι δε μπορείς να δεις
δε σε πειράζει πια.
4 σχόλια:
Mπορει να μην αγαπω ιδιαιτερα το μοβ
μα το γκριζο και το μαυρο ειναι μερος της ζωής μου
και τα φορω παντα..
Με τους σπασμένους καθρέφτες πάντα πορευόμαστε. Κάποτε τους φτιάχνουμε, μα ύστερα τους αφήνουμε και πάλι να ραγίσουν...
Δεν τα πάω καλά με τους καθρέφτες. Δε μου αρέσει αυτό που βλέπω στον καθρέφτη. Αλλά κάποτε θα αναγκαστώ να συμβιβαστώ με την είκόνα του σημαδεμένου κορμιού.
Καλημέρα.
Τα μάτια της ψυχής όμως πάντα θα βλέπουν και ασφαλίζουν ανάμεσα στα βλέφαρά τους κείνες τις εικόνες.
Εικόνες, σαν ακατέργαστα διαμάντια, χαράξαν τις ίριδες των ματιών μου..
Σημάδια, σαν άστρα σε έναν δικό μου ουρανό..
Ρυτίδες, μικρές χαράδρες ωριμότητας..
Ρωγμές, μιας ζωής με βάθος..
Κι έτσι κάπως αγάπησα κείνο το είδωλο στον καθρέφτη..
Πόσες αποχρώσεις έχει το μωβ;
Σ'αυτή της αγάπης,
βγαίνει;
Όμορφα δυνατό..!
Καλώς σας βρήκα.
Να έχετε ένα όμορφο βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου