λέξεις
χαράζουν στα μάγουλα
για τα
παρελθόντα,
τα τωρινά
γι αυτά
που δε θα
προλάβουν
να συμβούν.
Μιλούν για
τ’ άγρια σκυλιά,
τα κλειδωμένα
στης ψυχής τα υπόγεια,
μα αετοί με
νύχια ματωμένα
καραδοκούν
κι εκείνα σκύβουν
γρυλίζοντας
θλιμμένα:
«Άφησε με να ξεχειλίσω.
Άφησε με ν' ακούσω τη ρηχή μου ηχώ.
Δεν είμαι
εδώ. Δεν είμαι εγώ»
Τα δάκρυα έχουν φωνή,
μα κανείς δε θέλει ν' ακούσει!
μα κανείς δε θέλει ν' ακούσει!
1 σχόλιο:
Πολύ όμορφο Λία μου. Εγώ έχω αρκετούς μήνες να γράψω, δεν μου βγαίνει τίποτα.
Φιλί
Δημοσίευση σχολίου