Αυτοκαταστροφή μου

Στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού
με παρασέρνεις
να σου αντισταθώ δε το μπορώ
ούτε να πολεμήσω
Όπλα δεν έχω η τρελή
μονάχα το νου μου ακόμα εξουσιάζω
κι αυτόν σιγά-σιγά
στα χέρια σου τον παίρνεις
παιδικό παιχνίδι
μονάχα εσύ να παίζεις
Αυτοκαταστροφή μου
δόλια είσαι και το ξέρεις πια καλά
τρόπους χίλιους βρίσκεις
εκεί που θέλεις να με σέρνεις
μαριονέτα σου πια εγώ
χωρίς καρδιά χωρίς ψυχή
μάταια πολεμάω
στα μάτια σου βλέπω την οργή
και στο φιλί φαρμάκι
Ας είναι …
εγώ μαζί σου θα το πιώ
κι ας γίνω κούκλα ατσάλινη
άφθαρτη στο χρόνο
η πιο καλή μου φίλη είσαι εσύ
κι πιο μισητός εχθρός μου …

Σημάδι ανεξίτηλο

Εσύ μου ζητάς
να μην αφήνω τα ίχνη μου στους τοίχους.
Μου ζητάς να τραγουδώ αδιάκοπα
εκείνο το ανόητο τραγούδι
που σε κάνει να πιστεύεις πως είσαι Θεός.
Μου ζητάς να μη σκέφτομαι
για να είσαι εσύ εκείνος
που το κάνει και για τους δύο μας.
Μου λες να μην ανασαίνω ,
για να έχεις την ικανοποίηση
να μου δανείζεις τις ανάσες σου.
Μου ζητάς να μη βάφω με χρώματα
το ηλιοβασίλεμα
για να σαι εσύ καλύτερος ζωγράφος από μένα
Ξέχασες όμως να μου ζητήσεις
να μη νιώθω.
Αυτό μπορώ ακόμα να το κάνω .
Μπορώ να βαφτίζω
εραστή μου τη μοναξιά αν θέλω
ή να ονομάζω παιδί μου την ερημιά
Μπορώ να βυζαίνω
το δάχτυλό μου ακόμα
αναπολώντας τη παιδική μου ηλικία
Μπορώ να κυκλοφορώ
στους βρεγμένους δρόμους
με το βυζί προτεταμένο σαν παραμάνα
που ψάχνει βρέφος ξένο να θηλάσει
αλλά μπορώ και να γεννήσω
την ελπίδα και τα όνειρα
του κόσμου όλου
να τα αναστήσω και να τα στείλω
σαν πρόβατα ανάμεσα στους λύκους.
Μπορώ ακόμα να υπάρξω
μέσα από την ανυπαρξία
του είναι μου
μέσα από αδιόρατα πέπλα
και αθέατους ορίζοντες
μέσα σε βούρκους και σε έλη
μέσα σε δάση και ακτές
μέσα στο βυθό και ψηλά στον ουρανό
Μπορώ να υπάρξω
στο κάθε τι που αντικρίζει
το σκληρό σου βλέμμα
γιατί με βάφτισαν
σε πύρινες κολυμπήθρες
και με μύρωσαν με το δάκρυ
της απόγνωσης
Κι αν το όνομά μου
φοβάσαι να προφέρεις
μήπως τα χείλη σου ματώσει
κι αν τρέμεις στη σκέψη
μήπως και διαστρεβλώσει
τις μιαρές σου θύμισες
Με πυρωμένο σίδερο
είναι γραμμένο,
σημάδι ανεξίτηλο
στο κούτελό σου,
σφραγίδα παντοτινά
χαραγμένη στη ψυχή σου …

Θεία δίκη

Κοιμήσου!
Κι όταν ο Μορφέας γλυκά
στην αγκαλιά του σε πάρει
Εφιάλτης θα γίνω
να καταστρέφω τις νύχτες σου
να μαστιγώνω τη ψυχή σου
να σκοτεινιάζω τις μέρες σου
Κοιμήσου!
Μονάχα μην ονειρευτείς
γιατί το δίχως άλλο
σε έρημη γη θα βρεθείς
νερό διψασμένος να ζητάς
Κλείσε τα μάτια σου !
Μα μη κοιμάσαι
όνειρα σκοτεινά κι αχρεία θα κάνεις
με φλόγες θα σε καίω
και σε φωτιές θα ρίχνω
κομμάτι-κομμάτι τη ψυχή σου
Κλείσε τα μάτια σου!
Μα μη κοιμάσαι
εχθρός θα γίνεις του εαυτού σου
αφού ήσυχο ύπνο
ποτέ σου δε θα κάνεις
προσπαθώντας την ύπαρξή
και τη ψυχή σου
στην αιωνιότητα να υπερασπίσεις.
Δικολάβους όμως και δικηγόρους
δε θα βρεις να σε αναλάβουν
γιατί κι αυτοί μέσα τους θα ξέρουν
πως μονάχα μια σάπια ύπαρξη ήσουν
κι ένα μίασμα στο κόσμο..
Γι αυτό σου λέω
Μη κοιμάσαι!
Στη φωτιά θα καίγεσαι
και σε αιώνια δίψα
θα είσαι καταδικασμένος
από τη θεία δίκη.
Γι αυτό σου λέω
Μη κοιμάσαι!
Κλείσε τα μάτια σου ,
μα μη κοιμάσαι!

Οργή!

Τα καρφιά του αμέτρητα
Κορμί δεν υπάρχει πια να τα καρφώσει
Έτσι μες τη ψυχή της άρχισε
Ένα-ένα να τα στερεώνει
Μα αίμα πια δε βγάζουνε
Μονάχα πύον τώρα πια ξερνάνε
Και μοναξιά και πόνο ανείπωτο

Μαχαίρια της πετάει
Σαν αυτούς τους γυρολόγους
Που την ικανότητά τους στο μαχαίρι
Προσπαθούν να δείξουν
Με τα μάτια τους δεμένα
Το στόχο θέλουν διακαώς
Εκείνοι να πετύχουν

Με σαΐτες πυρωμένες
Προσπαθεί το κάστρο της ν' αλώσει
Μα εκείνη σθεναρά αντιστέκεται
με πληγωμένο κορμί
με πόδια βουτηγμένα στο αίμα
με χολωμένη τη ψυχή
σέρνεται στις μισογκρεμισμένες πολεμίστρες
αρνούμενη να παραδοθεί στη σκληρότητά του

Με πληγωμένο το κορμί
Με πόδια βουτηγμένα στο αίμα
Με χολωμένη τη ψυχή
Μα με φωνή βροντερή και με σθένος
Που όμοιό του δεν υπάρχει
Αρνείται να παραδοθεί
Στη ωμότητά του

Σέρνεται ακόμα πληγωμένη
Στο χορτάρι και στη γη,
Που δέχονται το αίμα της
Σαν λυτρωτική βροχή
ακούν το πόνο της
και βλέπουν τη σιωπή της
τ' αγέρι το πονόψυχο
μ' ένα χάδι τη ρίχνει
σε ύπνο βαθύ , σε λήθαργο
τη ψυχή της να γιατρέψει

Πέσανε τότε τα δέντρα τα ψηλά
Από τον κόσμο να τη κρύψουν
Να μη βρεθεί ποτέ ξανά κανείς
Με καρφιά να τη καρφώσει
Οι παπαρούνες κι οι πανσέδες
Τα κρίνα και τα ρόδα
Βαλθήκανε όλα μαζί
Το άμοιρο κορμί της να γιατρέψουν

Κρυμμένη πια απ' τον κόσμο
Μέσα στο δάσος το πυκνό
Νερό της λησμονιάς έχει
Για πάντα πιει
Το πόνο τον ανείπωτο
Και τη μοναξιά να μη θυμάται ...