Σημάδι ανεξίτηλο

Εσύ μου ζητάς
να μην αφήνω τα ίχνη μου στους τοίχους.
Μου ζητάς να τραγουδώ αδιάκοπα
εκείνο το ανόητο τραγούδι
που σε κάνει να πιστεύεις πως είσαι Θεός.
Μου ζητάς να μη σκέφτομαι
για να είσαι εσύ εκείνος
που το κάνει και για τους δύο μας.
Μου λες να μην ανασαίνω ,
για να έχεις την ικανοποίηση
να μου δανείζεις τις ανάσες σου.
Μου ζητάς να μη βάφω με χρώματα
το ηλιοβασίλεμα
για να σαι εσύ καλύτερος ζωγράφος από μένα
Ξέχασες όμως να μου ζητήσεις
να μη νιώθω.
Αυτό μπορώ ακόμα να το κάνω .
Μπορώ να βαφτίζω
εραστή μου τη μοναξιά αν θέλω
ή να ονομάζω παιδί μου την ερημιά
Μπορώ να βυζαίνω
το δάχτυλό μου ακόμα
αναπολώντας τη παιδική μου ηλικία
Μπορώ να κυκλοφορώ
στους βρεγμένους δρόμους
με το βυζί προτεταμένο σαν παραμάνα
που ψάχνει βρέφος ξένο να θηλάσει
αλλά μπορώ και να γεννήσω
την ελπίδα και τα όνειρα
του κόσμου όλου
να τα αναστήσω και να τα στείλω
σαν πρόβατα ανάμεσα στους λύκους.
Μπορώ ακόμα να υπάρξω
μέσα από την ανυπαρξία
του είναι μου
μέσα από αδιόρατα πέπλα
και αθέατους ορίζοντες
μέσα σε βούρκους και σε έλη
μέσα σε δάση και ακτές
μέσα στο βυθό και ψηλά στον ουρανό
Μπορώ να υπάρξω
στο κάθε τι που αντικρίζει
το σκληρό σου βλέμμα
γιατί με βάφτισαν
σε πύρινες κολυμπήθρες
και με μύρωσαν με το δάκρυ
της απόγνωσης
Κι αν το όνομά μου
φοβάσαι να προφέρεις
μήπως τα χείλη σου ματώσει
κι αν τρέμεις στη σκέψη
μήπως και διαστρεβλώσει
τις μιαρές σου θύμισες
Με πυρωμένο σίδερο
είναι γραμμένο,
σημάδι ανεξίτηλο
στο κούτελό σου,
σφραγίδα παντοτινά
χαραγμένη στη ψυχή σου …