και της δικής μου.
Έτρεξα να φύγω γρήγορα ξεχνώντας τη στιγμή , μα οι φανοστάτες στους δρόμους της πόλης , έλαμπαν σαν μικρά κεριά στη ζωή μου.
Έτσι , αποφάσισα να πάρω ένα σφουγγάρι και να ξεγράψω , από το μαυροπίνακα , που χρόνια έστεκε εκεί γεμάτος ορνιθοσκαλίσματα , τον εαυτό μου και έκλεισα δωμάτιο στο πιο φτηνό ξενοδοχείο που βρήκα μπροστά μου…।
Έτρεξα να φύγω γρήγορα ξεχνώντας τη στιγμή , μα οι φανοστάτες στους δρόμους της πόλης , έλαμπαν σαν μικρά κεριά στη ζωή μου.
Έτσι , αποφάσισα να πάρω ένα σφουγγάρι και να ξεγράψω , από το μαυροπίνακα , που χρόνια έστεκε εκεί γεμάτος ορνιθοσκαλίσματα , τον εαυτό μου και έκλεισα δωμάτιο στο πιο φτηνό ξενοδοχείο που βρήκα μπροστά μου…।
Πάντα αναρωτιόμουν πως δίνουν τα νούμερα στα δωμάτια των ξενοδοχείων.
Για να δείξουν τάχα πως έχουν πολλά δωμάτια; Αφού στην ουσία είναι ένα , δυο , τρία , τέσσερα, όσα και οι αντοχές μου…
Κι εμείς το ξέρουμε κι όμως τους αφήνουμε να μας παραπλανούν , όπως αφήνουμε τη ζωή να κυλάει κι εμείς απλά τη παρακολουθούμε να φεύγει σαν το νερό μέσα από τα χέρια μας . Σα να έχουμε βγει έξω από το σώμα μας και κατασκοπεύουμε όσα γίνονται για μας αλλά χωρίς εμάς και χωρίς να μπορούμε να επέμβουμε . Γιατί ποιος μπορεί να επέμβει στο χέρι του Θεού και να του πει να σταματήσει τα μελλούμενα , που στην ουσία είναι κιόλας παρελθόντα;
Κι εκεί, μέσα στον βαθύ, ταξιδιάρικο ύπνο, άκουσα την φωνή της μάνας μου…
Ποιος έκλεψε τη σοκολάτα από το ράφι; Με κοίταξε άγρια η μάνα μου (Να σας πω εδώ ότι δε τρώω ποτέ μου σοκολάτα . Τη μισώ . ) Δε το έκανα εγώ της είπα και τότε κατάλαβα πως ήταν ο άλλος μου εαυτός που έβγαινε τις νύχτες κρυφά απ’ τη ντουλάπα και μου έκλεβε λίγο-λίγο τη ζωή , θέλοντας να έχει κι αυτός μια μικρή συμμετοχή σ’ αυτόν το αχρείο κόσμο.
Κάποτε-κάποτε τον μάλωνα για τη λαιμαργία του κι εκείνος με μάτια-δάκρυα αιώνιας θλίψης , μου απαντούσε πως ήθελε να φάει όση περισσότερη ζωή μπορούσε , να χορτάσει. Και τότε σα να τον λυπόμουνα για την αδυναμία του , του έδινα κομμάτια από τη πίτα που έφτιαξε η μάνα μου ή από το βάζο με το γλυκό που έφερε η κυρά-Ευθαλία , μια πολίτισσα γειτόνισσα , από κείνες που επειδή δε μπόρεσαν οι ίδιες να χορτάσουν τη ζωή , προσπαθούν να χορτάσουν τους άλλους , φτιάχνοντας τα πιο εξωτικά και νόστιμα εδέσματα και τους τα μοιράζουν, χωρίς να χρειάζονται επίσημα ρετσέτα και πιστοποιητικά γευσιγνωσίας….
Έπειτα , πήγα μια μέρα στο ληξιαρχείο να πάρω μια ληξιαρχική πράξη θανάτου . Του δικού μου. Τότε ήταν που κατάλαβα , πως δεν ήμουν τίποτα άλλο , παρά ένας αριθμός ανάμεσα σε τόσους άλλους , μέσα στα χοντρά βιβλία που τηρούν εκεί και πως το μόνο πράγμα που είχα αληθινά δικό μου και πως μ αυτό θα πέθαινα ήταν αυτός ο αριθμός κι ένα όνομα γραμμένο πάνω στη ταφόπλακά μου .
Και σας το λέω αλήθεια, δε με νοιάζει για τ’ όνομα , ο αριθμός είναι αυτός που με καίει .
Και ναι, δε θέλω να γεράσω . Θέλω να πεθάνω νέα , για να δω την άλλη πλευρά του φεγγαριού και το γεράκι να πετάει μακριά από τη φωλιά του . Να δω και το ποτάμι να κυλάει ανάποδα και το βυθό της θάλασσας να είναι από πάνω .
Για να δω τα πράγματα όπως είναι, όχι όπως τα ονειρεύτηκα στη σύντομη ζωή μου .
Έπειτα , πήγα μια μέρα στο ληξιαρχείο να πάρω μια ληξιαρχική πράξη θανάτου . Του δικού μου. Τότε ήταν που κατάλαβα , πως δεν ήμουν τίποτα άλλο , παρά ένας αριθμός ανάμεσα σε τόσους άλλους , μέσα στα χοντρά βιβλία που τηρούν εκεί και πως το μόνο πράγμα που είχα αληθινά δικό μου και πως μ αυτό θα πέθαινα ήταν αυτός ο αριθμός κι ένα όνομα γραμμένο πάνω στη ταφόπλακά μου .
Και σας το λέω αλήθεια, δε με νοιάζει για τ’ όνομα , ο αριθμός είναι αυτός που με καίει .
Και ναι, δε θέλω να γεράσω . Θέλω να πεθάνω νέα , για να δω την άλλη πλευρά του φεγγαριού και το γεράκι να πετάει μακριά από τη φωλιά του . Να δω και το ποτάμι να κυλάει ανάποδα και το βυθό της θάλασσας να είναι από πάνω .
Για να δω τα πράγματα όπως είναι, όχι όπως τα ονειρεύτηκα στη σύντομη ζωή μου .
4 σχόλια:
Iστορίες τρένων..αναμνήσεων..
Ιστορίες που πληγώνουν οταν τις θυμασαι..
Σου πανε τα πεζά Κλειώ..
… μα είναι και εκείνος ο βυθός ο άλλος, σα μήτρα της ψυχής, που λέει στην ηδονή «έλα» μα πριν χαρεί σαν οργασμό τον «ερχομό» το «κάλεσμα» έχει βαθύνει κι άλλο…
… και εκείνες οι σιδηροτροχιές οι χιαστές που εκτροχιάζουν την καρδιά που επιθυμεί και πέφτουν τα βαγόνια της πιασμένα σε χορό, σαν σε άλλο Ζάλογγο στα μύχια της ψυχής και ακούγεται με το μεγάλο τραύμα στη φωνή το «ήρθα μα πες μου που με πας;» και απαντά βαθαίνοντας και άλλο ο βυθός … «σε ένα ταξίδι ακόμα»…
Καλή σου μέρα!
Κλειώ μου,
σελίδα ψυχής το σημερινό σου...
μου άρεσε ιδιαίτερα!
φιλιά κοριτσάκι...:)
Συμφωνώ κι εγώ με τη Μαρία
" Σου πάνε τα πεζά Κλειώ.."
Την καλησπέρα μου
Δημοσίευση σχολίου