Ολική έκλειψη

Έτσι όπως περπατάς
πάνω στην υγρή προβλήτα
και το φως του φεγγαριού
αλύπητα σου επιτίθεται,
νιώθω κάθε πέταλο
της ερημωμένης ψυχής μου
να μαραίνεται
Ξέρω πως βαδίζεις
αντίθετα
Πάντα αντίθετα ήταν τα βήματά σου,
πάντα ανάποδες οι στροφές σου,
πάντα σκυφτοί οι ώμοι σου
κι οι τσέπες σου αδειανές
μα πάντα στο πέτο σου
το γλαυκό πέταλο της ψυχής μου
είχες.
Απλώνω τα χέρια να σε σταματήσω
μα ο μπάτης μου κόβει τη φόρα
κι έρχεται ύστερα το κύμα
κατάλευκο να μου στερήσει
τα χνάρια σου
Πάντα αντίθετα βάδιζες
κι εγώ σε γκρεμισμένους τοίχους
άφηνα άλικες κραυγές
Αντίθετα βάδιζες
σε δρόμους γεμάτους ρωγμές
κι εγώ σκόνταφτα
πάντα πάνω σ αποκαΐδια
και σε στιγμές ανελέητες
Κάποτε ξέχασα το πρόσωπό σου,
κάποτε έμειναν μονάχα οι ρυτίδες
Ύστερα ήρθε
το φεγγάρι με την ολική του έκλειψή

να θυμίζει
την ολική σου έλλειψη.