Στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού
με παρασέρνεις
να σου αντισταθώ δε το μπορώ
ούτε να πολεμήσω
Όπλα δεν έχω η τρελή
μονάχα το νου μου ακόμα εξουσιάζω
κι αυτόν σιγά-σιγά
στα χέρια σου τον παίρνεις
παιδικό παιχνίδι
μονάχα εσύ να παίζεις
Αυτοκαταστροφή μου
δόλια είσαι και το ξέρεις πια καλά
τρόπους χίλιους βρίσκεις
εκεί που θέλεις να με σέρνεις
μαριονέτα σου πια εγώ
χωρίς καρδιά χωρίς ψυχή
μάταια πολεμάω
στα μάτια σου βλέπω την οργή
και στο φιλί φαρμάκι
Ας είναι …
εγώ μαζί σου θα το πιώ
κι ας γίνω κούκλα ατσάλινη
άφθαρτη στο χρόνο
η πιο καλή μου φίλη είσαι εσύ
κι πιο μισητός εχθρός μου …
5 σχόλια:
Γιατι άραγε να βαδιζουμε προς αυτην συνεχως..
Γιατι να μαστε τοσο αδύναμοι..
Έλα μου ντε γιατί; Ούτε κι εγώ ξέρω να σου απαντήσω
Φιλιά πολλά
Είναι που:
η φύση πάντα καρτερεί τυχαίο το θάνατο μας
*
και γράφει με το δάχτυλο "νεκρός" στο μέτωπο πτωμάτων
*
απόψε πάλι πέθανε στερνό το όνειρο μας
*
και πόρτες μας κλειδώσανε ξανά των ιδρυμάτων
Αλλά είναι κι αυτή η άτιμη των ανθρώπων η ελπίδα πως αύριο δεν θα ξημερώσει μαχαίρια.
Καλησπέρα Κλειώ μου.
είναι γιατί θέλουμε να δώσουμε
μεγαλύτερη σημασία στον ευατό μας...
φιλιά Κλειώ μου!
Καλησπερα..καλως σε βρισκω.
Ομορφο μπλογκ..πολύ ωραίοι στίχοι, όμορφα δωσμένοι..
Δημοσίευση σχολίου