Οργή!

Τα καρφιά του αμέτρητα
Κορμί δεν υπάρχει πια να τα καρφώσει
Έτσι μες τη ψυχή της άρχισε
Ένα-ένα να τα στερεώνει
Μα αίμα πια δε βγάζουνε
Μονάχα πύον τώρα πια ξερνάνε
Και μοναξιά και πόνο ανείπωτο

Μαχαίρια της πετάει
Σαν αυτούς τους γυρολόγους
Που την ικανότητά τους στο μαχαίρι
Προσπαθούν να δείξουν
Με τα μάτια τους δεμένα
Το στόχο θέλουν διακαώς
Εκείνοι να πετύχουν

Με σαΐτες πυρωμένες
Προσπαθεί το κάστρο της ν' αλώσει
Μα εκείνη σθεναρά αντιστέκεται
με πληγωμένο κορμί
με πόδια βουτηγμένα στο αίμα
με χολωμένη τη ψυχή
σέρνεται στις μισογκρεμισμένες πολεμίστρες
αρνούμενη να παραδοθεί στη σκληρότητά του

Με πληγωμένο το κορμί
Με πόδια βουτηγμένα στο αίμα
Με χολωμένη τη ψυχή
Μα με φωνή βροντερή και με σθένος
Που όμοιό του δεν υπάρχει
Αρνείται να παραδοθεί
Στη ωμότητά του

Σέρνεται ακόμα πληγωμένη
Στο χορτάρι και στη γη,
Που δέχονται το αίμα της
Σαν λυτρωτική βροχή
ακούν το πόνο της
και βλέπουν τη σιωπή της
τ' αγέρι το πονόψυχο
μ' ένα χάδι τη ρίχνει
σε ύπνο βαθύ , σε λήθαργο
τη ψυχή της να γιατρέψει

Πέσανε τότε τα δέντρα τα ψηλά
Από τον κόσμο να τη κρύψουν
Να μη βρεθεί ποτέ ξανά κανείς
Με καρφιά να τη καρφώσει
Οι παπαρούνες κι οι πανσέδες
Τα κρίνα και τα ρόδα
Βαλθήκανε όλα μαζί
Το άμοιρο κορμί της να γιατρέψουν

Κρυμμένη πια απ' τον κόσμο
Μέσα στο δάσος το πυκνό
Νερό της λησμονιάς έχει
Για πάντα πιει
Το πόνο τον ανείπωτο
Και τη μοναξιά να μη θυμάται ...