Νόθες στιγμές

Κάπως έτσι

βιώνεις τις στιγμές:

αναμασώντας, μηρυκάζοντας

λες κι είναι το τελευταίο πράγμα

που θα κάνεις στη άχαρη ζωή σου.

Στάσου όμως!

Εσύ ακόμα

μετράς μια-μια τις ουλές,

μνημονεύεις ένα-ένα τα σημάδια.

Όχι! Δε στέκεσαι πια σε τίποτα.

Το τίποτα έγινε εσύ

κι εσύ ένα με το τίποτα.

Οι στιγμές έγιναν ανάμνηση,

οι αναμνήσεις ερημιά !

Έφυγα!

Έφυγες!

Σ’ άφησα!

Μ’ άφησες!

Σκέφτεσαι πως

τα δυο ρήματα δε ξέρουν

πως αλλιώς να κλίνονται,

μονάχα σε δυο πρόσωπα

στο εσύ και στο εγώ.

Δε ξέρουν πως αλλιώς να επιβιώνουν,

μονάχα μέσα από νόθες στιγμές

και διάττοντες παθογένειες.

Δε ξέρουν γιατί απλά

έμαθαν να συνυπάρχουν στο κενό.