Νυχτερινές προσδοκίες

Θέριεψαν κι απόψε οι άνεμοι 

φουρτούνιασε η θάλασσα της ψυχής μου 

κι όσα κοχύλια είχα περίσσεμα

ξεβράστηκαν στην ακρογιαλιά σου.

Δεν ήταν τόσο το φιλί σου που προσδοκούσα,

μήτε εκείνο το ντροπαλό χάδι, το διστακτικό 

που γλιστρούσε δειλά στους λαγόνες μου

μα εκείνη η ματιά η καθαρή,

η σχεδόν παραδομένη

που μίλαγε με χίλιες μιλιές,

που έλεγε χιλιάδες λέξεις

που έταζε , που ορκιζόταν

που χανόταν…

Μην απορείς λοιπόν

μήτε για το θέριεμα των ανέμων

μήτε για τις φουρτούνες

είναι που κάθε τόσο μες τη νύχτα

με ξυπνούν για να γευτώ

όσα η μέρα απαγορεύει…