Σαράντα τρεις αιώνες.

Σαράντα τρεις αιώνες τώρα

αναμοχλεύω τις στάχτες της αποτυχίας μου

και βάζω στα όνειρά μου φωτιά.

Κατασκευάζω δήθεν κόσμους ,

δήθεν αλήθειες

και πείθω τον εαυτό μου

πως ζω.

Μα μόνο δυο αγκάθια κρατάω

καλά φυλαγμένα στις τσέπες μου:

Το ένα της απουσίας σου

και το άλλο των απατηλών ονείρων μου.

Μόνο που δε θυμάμαι ποιο σάπισε πρώτα,

κι αναγκάστηκα να το ξεφορτωθώ.

Ύστερα γράφω σε κενές σελίδες τις στιγμές

και κάνω σούμα .

Όπως και να χει πάντα χάνω.

Έτσι καίω τις στιγμές στη φωτιά

σαν πλαστικούς Αι Βασίληδες μετά τη γιορτή

και μαζεύω τις στάχτες.

Όχι δε τις φυλάω όπως θα υποθέσατε.

Σαράντα τρεις αιώνες τώρα

μαζεύω στάχτες κι απομεινάρια φωτιάς

με την ελπίδα να βρω όσα έχασα .

Κάποτε κάηκε κι αυτή

κι έμειναν τα χέρια αδειανά .

«Επιτέλους! Ήρθε η ώρα του θανάτου μου»