Αθέατη σκιά έγινα
κι εξοστράκισα τον εαυτό μου στο τίποτα.
Έβγαλα τα μάτια μου με το σουγιά
που χρόνια έκρυβα στις τσέπες μου
και περπάτησα με πόδια γυμνά στο κόσμο.
Πάντα ένα μικρό κορίτσι
με φόρεμα γαλάζιο μ ακολουθούσε
κρατώντας μια κούκλα τυφλή
στην αγκαλιά της .
Όπου κι αν ξαπόσταινα
δάκρυα πλημμύριζαν
τα μικρά της μάτια
κι η κούκλα αχόρταγα τα έπινε
να ξεδιψάσει .
Αστείρευτη η δίψα της μα τα δάκρυα αλμυρά.
Κάποτε-κάποτε χόρευα
μέχρι που τα πόδια μου μάτωναν
κι οι λιγοστοί θεατές κάγχαζαν
με τον άγαρμπο χορό μου.
Τότε το μικρό κορίτσι γελούσε ασταμάτητα
κι η κούκλα σπάραζε στο κλάμα
αφού δεν έβρισκε άλλα δάκρυα να ξεδιψάσει .
Μάταια το μικρό κορίτσι
προσπαθούσα να διώξω από κοντά μου
και πάντα συνέχιζα το δρόμο μου
με πόδια γυμνά ματαιοπονώντας …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου