Παιδικές αλήθειες

Τις παιδικές αλήθειες σου
δε μπορώ να δω
Τα δάκρυά σου
τις έκρυψαν πίσω
από μια φλαμουριά
Ήταν χρυσάφι κι ασήμι
τούτες οι αλήθειες
και σου θάμπωναν τα μάτια
Δε μπορούσες να τις ξεχωρίσεις
Αναρωτήθηκες τότε
πως μπορείς να έχεις
ένα χέρι βαμμένο ασημί
και τ΄ άλλο χρυσαφί
Πως θα μπορείς
να παίρνεις
τα δυο μου μάγουλα
μες τις χούφτες σου
χωρίς να τα νεκρώνεις
σαν ένας ακόμα Μίδας,
Πως θα μπορείς
με το χρυσάφι και τ΄ ασήμι
που κρατάς
να απλώνεις χάδια αστέρια
στο κορμί μου.
Θα σου πω εγώ
Κι ας είμαι μόνο
κύτταρο μες στο μυαλό σου
Οι αλήθειες σου
ούτε χρυσάφι είναι
ούτε ασήμι φερμένο
απ΄ τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού
Μόνο γάργαρο νερό
και λόγια αγάπης
ανείπωτα είναι
Είναι οι ίδιες αλήθειες
που ονειρεύτηκες στο λιόγερμα
σαν ήσουν παιδί
δίπλα στο μισογκρεμισμένο φράχτη
των προγόνων σου.
Οι παιδικές σου αλήθειες
είναι εδώ πιστή σκιά
και πράξη στερνή
Ύστερα παίρνεις ξανά
στα χέρια σου τα μάγουλά μου
και με φιλάς όπως και τότε
Θυμάσαι ;
Κάτω απ' τη γαζία
που ευωδίαζε τα καλοκαίρια