Πάντα τολμούσε το ανέφικτο.
Πάντα ρίσκαρε.
Βάδιζε στην άκρη του γκρεμού,
κολυμπούσε σε επικίνδυνα νερά,
έπινε όσο περισσότερο αψέντι μπορούσε
κι επιδιδόταν μετά μανίας
σε ελεύθερες πτώσεις.
Άλλοτε έπεφτε από τα σύννεφα
αδιαφορώντας για το που θα προσγειωθεί,
κι άλλοτε έπεφτε στην αγκαλιά του
περιμένοντας μονάχα
δυο στιγμές.
Τη στιγμή
που θα έσβηνε τη δίψα της ψυχής της
στην αγκαλιά του
και τη στιγμή που τα χείλη του
θα τη πότιζαν με όλο του το πάθος.
Ακόμα κι όταν ένιωθε νικημένη
ήξερε πως η ελεύθερη πτώση
ήταν αυτό που ήξερε να κάνει καλύτερα .
Άλλωστε τι θα ήταν η ζωή της
χωρίς το ρίσκο, χωρίς την αδρεναλίνη
να κυλάει στις φλέβες της
και χωρίς το φιλί του να διεκδικεί
όσα χρόνια είχε φυλαγμένα.
Γι αυτή την ελεύθερη πτώση ζούσε
για τις στιγμές
που η ανατροπή ήταν αναπόφευκτη
ο δρόμος χωρίς επιστροφή
και το εκείνο το αναθεματισμένο αλεξίπτωτο
δεν έμελλε να ανοίξει ποτέ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου