που τρύπωσε για πρώτη φορά εντός της.
Μου είχε εξομολογηθεί
με μάτια δακρυσμένα
πως είχε τη μορφή
ενός πράσινου θλιβερού τέρατος
που της κατάτρωγε λίγο-λίγο τη σάρκα
κι ύστερα απαιτούσε ξεδιάντροπα
να το προσκυνάει.
Κι εκεί που έκλεινε τα βλέφαρα,
έχοντας περάσει ατέλειωτες ώρες αϋπνίας
ερχόταν να της θυμίσει
ξανά και ξανά
πως άλλα χέρια τυλίγονται τρυφερά στο λαιμό του
και πως δυο χείλη
πιο κόκκινα από τα δικά της
κλέβουν τις ανάσες του.
Όσο κι αν προσπαθούσε
ήταν αδύνατο να το εξορίσει
έτσι το άφησε να ρημάζει τις μέρες της,
να ρουφάει αχόρταγα τις σκέψεις της
να ξημερώνει νύχτες άυπνες
και να γεμίζει τους τοίχους γύρω της
με δάκρυα υφάλμυρα.
Ναι! Υφάλμυρα.
Η ζήλια είναι πάντα γλυκιά κι αλμυρή,
κι αφήνει μια πίκρα στα χείλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου