Αδιέξοδο...

Έτσι όπως περπατούσα

και χάζευα στις βιτρίνες

θυμήθηκα…

τα φεγγάρια

ν’ ανατέλλουν και να δύουν,

τους ήλιους να λάμπουν

χειμώνες και φθινόπωρα

να περνούν από μπροστά μου

τα λουλούδια ν’ ανθίζουν

και να μαραίνονται,

τους αναστεναγμούς να περιπλανώνται,

τα βλέμματα να ξεθωριάζουν ,

τα χάδια να παλιώνουν,

τα φιλιά να ξεθωριάζουν,

τους όρκους να αθετούνται .

Κι όμως μέσα από ρωγμές

και σπασμένους καθρέφτες

μέσα από βυθισμένα «αχ»

και εξαϋλωμένες ανάσες

από παλιές φωτογραφίες

και ξεχασμένα τραγούδια

έστριψα στο επόμενο στενό

στο επόμενο αδιέξοδο…