Λειψές ανάσες...

Δε θυμάμαι

ποτέ να περπάτησα

σε ίσιο δρόμο.

Πάντα ανέβαινα ή κατέβαινα.

και πάντα στο δρόμο μου

συναντούσα τυφλά παιδιά

με ματωμένα χέρια

και γυναίκες που στα χέρια τους

κρατούσαν την ματωμένη μήτρα τους

κι άντρες που βάδιζαν στο ικρίωμα

φτύνοντας κάθε τόσο το

τις σάρκες των πεθαμένων τους

συντρόφων .

Τότε ήταν θαρρώ

που έπλεξα κοτσίδες

τα μαλλιά της μικρής Χιονάτης

κι όμως λίγο πιο κάτω τη βρήκα

κρεμασμένη κρατώντας στο χέρι της

ένα πράσινο μήλο

και λίγο αργότερα νομίζω

έπλυνα το φουστάνι της Σταχτοπούτας

μα δε κατάφερα να ξεπλύνω

το αίμα από το μαχαίρι

της κακιάς της μητριάς

που είχε φάει λαίμαργα

όλο το ζαχαρένιο σπιτάκι .

Ύστερα κάθισα

κάτω από μια φασκομηλιά

και μέτρησα τις ανάσες μου.

Βλέπετε…χρόνια τώρα

τις έβρισκα λειψές.

Δε θυμάμαι που τις έχασα,

που τις ξέχασα

ή που τις άφησα…

Θυμάμαι μόνο

πάντα ν’ ανεβαίνω

ή να κατεβαίνω

κρατώντας σφιχτά στο στήθος μου

τα πεθαμένα μου παιδιά.