Κι εκεί που νόμιζα
πως κανείς δε θα με ζητήσει,
κανείς στα μάτια
ποτέ δε θα με κοιτάξει
ήρθε ο Έρωτας
ντυμένος τη μορφή του
και γκρέμισε όσα γύρω μου
με κόπο είχα χτίσει.
Τράβηξε ακόμα τις κουρτίνες
κι έλουσε με φως
τα σκοτάδια της ψυχής μου,
ζωγράφισε υγρά κόκκινα φιλιά
στους τοίχους της ξεχασμένης μου κάμαρας
και κρέμασε από το ταβάνι
χάδια ανομολόγητα.
Ύστερα πόρθησε το κορμί
και τ’ απόθεσε τρυφερά
στο τρίτο σύννεφο.
Κι εκεί πάνω στην ανοξία των ιστών μου
και στην ασφυξία των πνευμόνων μου
παρέδωσα ψυχή και σώμα
νου και καρδιά στον Έρωτα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου