Στίχους έγραφες κάθε τόσο
πάνω στο κορμί μου
μ’ αντί για μελάνι
το αίμα μου το κόκκινο
χρησιμοποιούσες
απ’ τις ανοιχτές πληγές μου .
Βουτούσες τα δάχτυλά σου
κι έγραφες για τους ανέμους
και για τ’ άστρα
για τη θάλασσα και τον ουρανό ,
μα για την αγάπη ούτε κουβέντα
και για τους πόθους τους εωθινούς σιωπή.
Έτσι γίνονταν κάθε τόσο
οι στίχοι σου μαχαιριές και σημάδια
Λογιζόσουν για ποιητής
που επέμενε
σ’ ένα σαδιστικό πρελούδιο
κι έγραφες ασταμάτητα
ώσπου να βρεις στίχους αθάνατους
βουτώντας κάθε τόσο
τα δάχτυλά σου στο αίμα της καρδιάς μου
ώσπου έγινα μια κόκκινη κηλίδα
σε χαρτί λευκό
έγινα στίχος αθάνατος
και πνιχτός σκοπός …….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου