Ωστικό κύμα

Από μικρό παιδί παίζω κυνηγητό.

Όχι! Όχι εκείνο που ξέρετε,

μονάχα προσπαθώ το χρόνο να προφτάσω

κι όλο από τα υγρά μου δάχτυλα ξεγλιστράει .

Βλέπετε είναι αδυσώπητος

και κάθε τόσο μου θυμίζει

πόσο βιάστηκα να περπατήσω

σε τούτη τη γη .

Ύστερα ήρθε εκείνος

και έτσουξαν τα μάτια μου

στο πρώτο του βλέμμα ,

τα φιλιά απόκτησαν τη δική τους θέληση,

τα χάδια έμειναν μετέωρα

κι η καρδιά φορτώθηκε

με όλα τα λάθη που θέλω να κάνω.

Γέμισε το κενό της ψυχής

με αυταπάτες , τύψεις και όνειρα-εφιάλτες.

Σαν ωστικό κύμα με παρασύρει

σ’ ένα ατέλειωτο κυνηγητό

ώσπου κάνω τη θλιβερή διαπίστωση:

Όχι! Στην αγάπη δε χωράω.

Όχι! Δε χωράω σε ότι αγαπάω.

Όχι! Δε πρέπει να είμαι εκεί όταν έρθει.

Έτσι στήνω σκιάχτρα , να απωθούν

όλα μου τα θέλω , τους πόθους , τις επιθυμίες μου

και κάθε τόσο κόβω ένα δάχτυλο

μόνο και μόνο

για να αιμορραγώ τις στιγμές

που λανθασμένα ονειρεύτηκα.