Κάποτε

Έτσι σε θυμάμαι :

με το μαύρο μανδύα της θλίψης στα μάτια,

κι εμένα μάταια

να προσπαθώ να τον σκίσω,

να τον καταστρέψω.

Κάποτε σου ρίχνω

εκατομμύρια κόκκους άμμου στα μάτια

μόνο και μόνο για να γίνουν

μικροσκοπικοί καθρέφτες

που ν’ αντανακλούν τον ήλιο.

Ύστερα συνειδητοποιώ

πως όλα τελικά είναι ένα χθες

και η μονοτονία του μαύρου

ακόμα μια φορά με σκοτώνει, σε σκοτώνει,

μας σκοτώνει.

Βλέπεις η θλίψη

ακόμα καλύπτει τα μάτια σου ,

το μυαλό σαστίζει ,

η λογική εγκλωβίζεται

και το κορμί τραντάζεται

στο κάθε «αχ»

που το στόμα ξεστομίζει

και σε κάθε αναφιλητό

που βγαίνει από τα στήθη.

«Κάνε κουράγιο» σου ψιθυρίζω .

Κάποτε το «αχ» θα γίνει «χα»μόγελο .

και τα όνειρα θα πάψουν να γίνονται εφιάλτες

Κάποτε η μονοτονία του μαύρου

θα πάψει να σκοτώνει

και η θλίψει θα πνιγεί στο ροζ.

Τότε θα αντικρίσεις

όσα το μαύρο πέπλο της

τόσο επίμονα σου έκρυβε .