Αλυσοδεμένα όνειρα

Χθες βράδυ χτύπησε πάλι την πόρτα μου
η αϋπνία.
Της άνοιξα αφού ήξερε πως ήμουν μέσα
κι αλυσόδενα κάτι ξεχασμένα όνειρα.
Ήρθε φορώντας ένα λευκό φουστάνι
και μου μιλούσε για τα περασμένα.
Για όσα με πλήγωσαν, για όσα με μάτωσαν
για όσα με έκαναν να γελάω και για κείνα
που έκλαψα.
Βλέπετε ήθελα απεγνωσμένα να αλυσοδέσω
όσα όνειρα είχαν ξεφύγει από τα ματωμένα
δάχτυλά μου.
Δεν έπρεπε να μείνει ούτε ένα ελεύθερο, καθώς
η άφιξη της πραγματικότητας ήταν πια γεγονός,
κι εγώ έπρεπε να την υποδεχτώ χαμογελώντας.