"Τις έκαψα τις αυταπάτες μου.
Μόνο ένα δάκρυ ξέφυγε, εις μνήμην της στιγμής.
Ό,τι έμεινε, ένα ίχνος στα χείλη για χαμόγελο
κι ένα απανθρακωμένο ρόδο"

18 Νοε 2009


Βάδισα εκείνο το απόγευμα
στο μονοπάτι για τη κόλαση
κι ήταν στρωμένο
με ρόδα , πανσέδες και
μη με λησμόνει .

Μα το νερό ήταν αρμύρα
κι έμενε τ’ αλάτι στα χείλη
Και το φιλί ήταν πυρωμένο
και το χάδι φωτιά
και μ’ έκαψε.

Ήταν εκείνο το απόγευμα
που έγιναν όλα δυνατά
μ’ ένα φιλί και μ’ ένα χάδι

Ήταν εκείνο το απόγευμα
που άνοιξαν οι πύλες της κόλασης
για να γίνω κι εγώ ένα με τη φωτιά
και την αρμύρα .

2 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Mα όπως και να ταν ο δρομος στρωμενος , στην κολαση βαδιζαμε...

Καλημερα Λία μου

Lombardic είπε...

Δεν υπάρχουν πύλες της κόλασης στο παρόν.
Στο παρόν είναι μόνο ο κήπος του παραδείσου.
Στο παρελθόν και στο μέλλον ίσως....