"Τις έκαψα τις αυταπάτες μου.
Μόνο ένα δάκρυ ξέφυγε, εις μνήμην της στιγμής.
Ό,τι έμεινε, ένα ίχνος στα χείλη για χαμόγελο
κι ένα απανθρακωμένο ρόδο"

14 Νοε 2009

Ψυχή από αλάτι


Έτσι γέμιζα κάθε τόσο
τις χούφτες με νερό
κι έκανα να σ’ αγγίξω.
Μα ήσουν ψυχή από αλάτι
και το νερό γινόταν αρμύρα,
που μου ‘καιγε τα χείλη .

Κι η αρμύρα σου μου φώναζε
να φύγω μακριά,
μα μέσα στο τόσο πείσμα
της ψυχής μου,
σ’ άφηνα να με τρως λίγο-λίγο,
όπως η θάλασσα τα γερασμένα πλοία.

Γι’ αυτό θλίβομαι βαθιά
σαν βλέπω νεκροταφεία πλοίων,
γι’ αυτό η θάλασσα
με πονάει τόσο,
γι’ αυτό με ανασταίνει.

2 σχόλια:

Ρένα είπε...

Κατάθεση ψυχής το όμορφο ποιήμα σου Λία. Καλημέρα.

Μαρια Νικολαου είπε...

Θλίβομαι βαθιά...