Βάδισα εκείνο το απόγευμα
στο μονοπάτι για τη κόλαση
κι ήταν στρωμένο
με ρόδα , πανσέδες και
μη με λησμόνει .
Μα το νερό ήταν αρμύρα
κι έμενε τ’ αλάτι στα χείλη
Και το φιλί ήταν πυρωμένο
και το χάδι φωτιά
και μ’ έκαψε.
Ήταν εκείνο το απόγευμα
που έγιναν όλα δυνατά
μ’ ένα φιλί και μ’ ένα χάδι
Ήταν εκείνο το απόγευμα
που άνοιξαν οι πύλες της κόλασης
για να γίνω κι εγώ ένα με τη φωτιά
και την αρμύρα .
στο μονοπάτι για τη κόλαση
κι ήταν στρωμένο
με ρόδα , πανσέδες και
μη με λησμόνει .
Μα το νερό ήταν αρμύρα
κι έμενε τ’ αλάτι στα χείλη
Και το φιλί ήταν πυρωμένο
και το χάδι φωτιά
και μ’ έκαψε.
Ήταν εκείνο το απόγευμα
που έγιναν όλα δυνατά
μ’ ένα φιλί και μ’ ένα χάδι
Ήταν εκείνο το απόγευμα
που άνοιξαν οι πύλες της κόλασης
για να γίνω κι εγώ ένα με τη φωτιά
και την αρμύρα .
2 σχόλια:
Mα όπως και να ταν ο δρομος στρωμενος , στην κολαση βαδιζαμε...
Καλημερα Λία μου
Δεν υπάρχουν πύλες της κόλασης στο παρόν.
Στο παρόν είναι μόνο ο κήπος του παραδείσου.
Στο παρελθόν και στο μέλλον ίσως....
Δημοσίευση σχολίου