Πίσω από σφαλιστά παράθυρα
κι αμπαρωμένες πόρτες
κρύβω τις κραυγές μου
Μέσα σε παλιά μπαούλα
και ξεχασμένα συρτάρια
κρύβω τις αντοχές μου
Κάτω από καυτές πέτρες
και μέσα σε σκουληκότρυπες
κρύβομαι από σένα.
Στο τέλος πάντα με ξετρυπώνεις
και πάντα προσπαθώ εγώ
να σου ξεφύγω
Το μόνο που μένει είναι
οι κραυγές κι οι αντοχές μου
και μια σκιά να παλεύει
να ξεφύγει από τους τοίχους
της αιωνιότητας.
7 σχόλια:
well its nice to know that you have great hits here.
Πάντα δεν κρυβόμαστε από καποιον;
Και συνήθως απο τον ιδιο μας τον εαυτο..
Το κείμενο υπέροχο αλλά η εικόνα με τρομάζει. Όπως με τρομάζει όταν καμιά φορά προσπαθώ να τα βρω με τον εαυτό μου...και κρύβομαι.
"Αφουγκράζομαι τις κραυγές σου
Έτσι αλαφιασμένη κι αχαλίνωτη
καθώς στροβιλίζεσαι στο άπειρο
Αναζητώντας την ανάταση
Το άγιο πάθος
Το σεπτό χάδι της μύησης
Πορφυρή και απένδυτη
Εσύ
Νύμφη του πόθου
Και μούσα του αγέρα.."
Υπέροχο είναι Κλειώ μου..
Τόσο που ενέπνευσες το μικρό
και πρόχειρο παραπάνω γραπτό μου..
Την καλημέρα μου και πολλά φιλιά..
Καλό και δημιουργικό μήνα
σου εύχομαι..
Καλημέρα και καλό μήνα :)
Κάτι αντίστοιχο (η αλήθεια που κρύβεται από το άτομο που θέλει να μας πλησιάσει). Πάντοτε θα κρυβόμαστε από τους άλλους, είμαστε διαφορετικοί για να μας καταλάβουν. Αν δεν είμασταν διαφορετικοί, θα έπρεπε να ανησυχούμε
You smile on me
I feel the world is open
I smile on you
You touch me
I feel energized
I touch you
You hug me
I feel protected
I hold you
You look at me
I feel shamed
I cant look at you
You say you will save me
I feel worried
I will harm you
Πολύ δυνατό & με πολύ ζωντανές εικόνες.
Θα ήταν ίσως καλό να πάψεις να κρύβεσαι. Να βγεις έξω και να λούσεις όλους στο φως...
Δημοσίευση σχολίου