"Τις έκαψα τις αυταπάτες μου.
Μόνο ένα δάκρυ ξέφυγε, εις μνήμην της στιγμής.
Ό,τι έμεινε, ένα ίχνος στα χείλη για χαμόγελο
κι ένα απανθρακωμένο ρόδο"

9 Ιουν 2008

Ματωμένο βράδυ


Άκουγες το κλάμα μου
τις νύχτες ,
εκείνες τις ατέλειωτες,
που οι σκιές
έπαιζαν με το πόνο μου
και τα σκεπάσματα
κουρελιασμένα στο πάτωμα ,
στριμώχνονταν σε μια γωνιά
για να μη μαρτυρήσουν τη πάλη.
Άκουγες την ανάσα μου
να πνίγεται σε δυο γουλιές νερό
και τα σπασμένα γυαλιά,
απ το ποτήρι
που εκσφενδόνισα στο τοίχο
μάτωναν τα ξυπόλητα πόδια σου.
Έπειτα αποκαμωμένοι κι δυο
απ την αιματηρή μάχη
σφαλίζαμε
τις πόρτες της μοναξιάς
και πλάθαμε
το κόσμο απ την αρχή.
Κάθε βράδυ από τότε
και το επόμενο
και το μεθεπόμενο
κι εκείνο το μετά
απ το σούρουπο
ήταν πιο ματωμένο,
πιο έρημο
πιο σκοτεινό .
Η μοναξιά γιγαντώθηκε
κι έγινε τρικυμία
και μ έπνιξε
Η ερημιά έγινε σκοτάδι
κι έρεβος έπεσε στον ουρανό
κι η σκοτεινιά βασίλευε
από τότε και για πολύ καιρό
ως το τέλος του χρόνου



4 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Xρειαζεται δύναμη τεράστια για να μην ματώνει η κάθε επομενη μερα..
Δεν ειναι βεβαια παντα εύκολο κατι τετοιο.
Βλεπεις κι η δυναμη πωλειται πια πολυ ακριβα ..

aerostatik είπε...

σε γνώρισα από τη Madame Rose...
μ΄αρέσει το εικαστικό μέρος, ειδικά της τελευταίας ανάρτησης...
για τα κείμενα χρειάζομαι χρόνο...

Unknown είπε...

Μαρία

Η πραγματική δύναμη είναι μέσα μας. Ο άνθρωπος τελικά έχει απεριόριστα αποθέματα. Φιλιά πολλά

aerostatik

Σ ευχαριστώ για την επίσκεψη. Ελπίζω να σε ξαναδώ στη γειτονιά μου. Βλέπεις όλοι οι καλοί χωρούν.
Τη καλημέρα μου

Sideras είπε...

…από τότε και για πολύ καιρό
ως το τέλος του χρόνου
ώσπου ήρθες ξανά
μ’ αγκάλιασες ξανά
με φτερά μισά
αλλά πέταξες για ’μένα
ξανά
και είπες,
δεν ήταν εμείς
αυτό που χύθηκε
το βραδύ εκείνο
το σκοτεινό
το τελευταίο
δεν το αναλύω άλλο
ούτε το αναπολώ
ούτε υπενθυμίζω
απλά ξέρω πια
ξερώ τι είσαι
ξέρω τι είμαι
αίμα εγώ
και κόκκινο εσύ…

Όπως και να έχει… Καλημέρα σου