Πάντα νόμιζα
ότι ήσουν εσύ που έφυγες
Κατάλαβα όμως
ότι εγώ ήμουν εκείνη
που δεν έμεινα τελικά
Ήμουν όλα όσα αγαπούσες
μα και όσα μισούσες
Νόμιζα πως ήσουν πάντα
ένα βήμα μπροστά μου
Όχι όμως.
Πάντα εγώ
ήμουν ένα βήμα μπροστά σου
κι ας ήξερα
πως πισώπλατα θα με μαχαίρωνες
Δεν αντιλήφθηκες όμως
το μεγαλείο της ύπαρξη σου
αυτής της ύπαρξης
που μέσα από σκοπέλους και
Συμπληγάδες λάτρεψα
Ήταν ο θυμός μου
που μ έκανε να βράζω σαν ηφαίστειο
και να ψάχνω κρατήρα να εκραγώ
Όταν τελικά
η έκρηξη ήρθε
και το μοιραίο φαινόταν
αναπότρεπτο,
η λάβα μου στόχο τη Πομπηία
είχε βάλει
Έκαιγε στο πέρασμά της τα πάντα
Όταν η κρίση περνούσε
και καταλάγιαζε η οργή
μόνο κρανίου τόπος φαινόταν
κι η καταστροφή που είχε προξενήσει
στο πέρασμά της .
Σίγουρος ήσουν τότε
πως δε σε προσπέρασε η λάβα
μα σε είχε παρασύρει
στο χάος
Το χάος τότε δικό του σ έκανε
και στην άβυσσο μου σε παρέσυρε
Φυλακισμένος πια εκεί
δε μπορείς να δραπετεύσεις
Βλέπεις σφιχτά σε κρατώ
σ έχω δέσει μ αλυσίδες στη καρδιά μου
κι ας είναι ασήκωτες και βάρος μεγάλο
για το μικρό μου σώμα
Μα κάθε τόσο αναθαρρεί
και βήματα κάνει μικρά
μα σταθερά
Κι άλλοτε πάλι λυγίζει
και με πιάνουν κλάματα
και θέλω τις αλυσίδες
αυτές να σπάσω,
μ αμόνι και σφυρί
κι μ ένα κλίβανο φωτιά γεμάτο
Όταν κάποτε καταφέρω
από πάνω μου να σ αποτινάξω
τότε ψηλά το κεφάλι θα σηκώσω
του ώμους ίσιους θα χω
και τον ήλιο κατάματα
τότε θα κοιτάω ..
ότι ήσουν εσύ που έφυγες
Κατάλαβα όμως
ότι εγώ ήμουν εκείνη
που δεν έμεινα τελικά
Ήμουν όλα όσα αγαπούσες
μα και όσα μισούσες
Νόμιζα πως ήσουν πάντα
ένα βήμα μπροστά μου
Όχι όμως.
Πάντα εγώ
ήμουν ένα βήμα μπροστά σου
κι ας ήξερα
πως πισώπλατα θα με μαχαίρωνες
Δεν αντιλήφθηκες όμως
το μεγαλείο της ύπαρξη σου
αυτής της ύπαρξης
που μέσα από σκοπέλους και
Συμπληγάδες λάτρεψα
Ήταν ο θυμός μου
που μ έκανε να βράζω σαν ηφαίστειο
και να ψάχνω κρατήρα να εκραγώ
Όταν τελικά
η έκρηξη ήρθε
και το μοιραίο φαινόταν
αναπότρεπτο,
η λάβα μου στόχο τη Πομπηία
είχε βάλει
Έκαιγε στο πέρασμά της τα πάντα
Όταν η κρίση περνούσε
και καταλάγιαζε η οργή
μόνο κρανίου τόπος φαινόταν
κι η καταστροφή που είχε προξενήσει
στο πέρασμά της .
Σίγουρος ήσουν τότε
πως δε σε προσπέρασε η λάβα
μα σε είχε παρασύρει
στο χάος
Το χάος τότε δικό του σ έκανε
και στην άβυσσο μου σε παρέσυρε
Φυλακισμένος πια εκεί
δε μπορείς να δραπετεύσεις
Βλέπεις σφιχτά σε κρατώ
σ έχω δέσει μ αλυσίδες στη καρδιά μου
κι ας είναι ασήκωτες και βάρος μεγάλο
για το μικρό μου σώμα
Μα κάθε τόσο αναθαρρεί
και βήματα κάνει μικρά
μα σταθερά
Κι άλλοτε πάλι λυγίζει
και με πιάνουν κλάματα
και θέλω τις αλυσίδες
αυτές να σπάσω,
μ αμόνι και σφυρί
κι μ ένα κλίβανο φωτιά γεμάτο
Όταν κάποτε καταφέρω
από πάνω μου να σ αποτινάξω
τότε ψηλά το κεφάλι θα σηκώσω
του ώμους ίσιους θα χω
και τον ήλιο κατάματα
τότε θα κοιτάω ..
3 σχόλια:
Tι καιει αραγε περισσοτερο... Η λαβα ή ο θυμός...;
Μαλλον μεγαλο θεμα ανοιξαμε...
Πολυ ομορφο το κειμενο σου Κλειώ .
Εχει μια καποια οργή αν και περισσοτερο σημερα κρυβει μελαγχολια.
Στο τελος ομως δειχνει δυναμη.
Αναμικτα συναισθηματα..
Καλη σου μερα και φιλια
θα έρθει Κλειώ μου η μέρα..
θα έρθει...
φιλιά καλή μου!
To ποίημά σου βρήκε το στόχο του και σημάδεψε κατ'ευθείαν στην καρδιά μου!
Αλλά κράτησα μόνο αυτό...
"τότε ψηλά το κεφάλι θα σηκώσω
του ώμους ίσιους θα χω
και τον ήλιο κατάματα
τότε θα κοιτάω ..."
Καλώς σε βρήκα...συμπολίτισα ποιήτρια. Πρόσθεσε άλλη φίλη στις ήδη υπάρχουσες. Μια που σε θαύμασε πολύ.
Δεν είμαι ποιήτρια όπως εσύ...ονειρεύομαι όμως με λογο πεζό.
Καταθέτω την ψυχή μου για να την γνωρίσω καλύτερα...μα μπορώ να την κοιτάξω στα μάτια.
Τα συγχαρητήρια μου.
Από σήμερα θα έχεις καθημερινά την επίσκεψή μου και την αγάπη μου.
Σε προσθέτω στα αγαπημένα μου links
Ανάσα του Βορρά
Δημοσίευση σχολίου