Θλιμμένα φεγγάρια

Απλωσες τα χέρια σου
να κατακτήσεις
όσα δεν είχαν κατακτηθεί.
Κυρίεψες , λεηλάτησες,
κατέστρεψες, έφυγες
αφήνοντας πίσω σου
μονάχα ερείπια .
Μέσα σε σπινθήρες γυαλιού
στέναξε η νύχτα κι άφησε κάτω
να πέσουν τα αστέρια
κι εκείνη η μαύρη αιωνιότητα
που μ ακολουθεί
κάνει ακόμα κι αγγέλους να τρεκλίζουν
μεθυσμένοι τάχα από αγάπη
ή ξεχασμένοι σε άγνωστο μονοπάτι
τσαλακώνουν ατέρμονα τα φτερά τους.
Γράφω τα όνομά σου ξανά και ξανά
στους ορφανούς κλώνους του κυπαρισσιού
έξω από το κοιμητήριο
που τρυφερά απόθεσα τη ψυχή μου
για τελευταία φορά
Αναζητώ ανάμεσα στον ουρανό
και στην γη
την οικειότητα του αγγίγματός σου
τη ζεστασιά του φιλιού σου
τη λαγνεία στο βλέμμα σου
Έρχεται τότε ο καιρός
όπου καμιά ψυχή δε βρίσκω
κανένα άγγιγμα
καμιά ματιά
όσο κι αν κοιτάζω τα θλιμμένα φεγγάρια
του ουρανού ,
η καρδιά μου εδώ θα είναι
περιμένοντας να δώσει το φόρο
που δίνουν οι ψυχές
στο διάβα του θανάτου τους.