"Τις έκαψα τις αυταπάτες μου.
Μόνο ένα δάκρυ ξέφυγε, εις μνήμην της στιγμής.
Ό,τι έμεινε, ένα ίχνος στα χείλη για χαμόγελο
κι ένα απανθρακωμένο ρόδο"

9 Νοε 2007

Το πικρό νερό των νεκρών



Σε μαρμαρένια αλώνια
αγωνίστηκε για χάρη της
σαν άλλος Διγενής
Στα τάρταρα κατέβηκε
ακροβατώντας σε χρυσό σκοινί
για να τη σώσει από τη μοναξιά
Αντίκρισε τη παγωμένη της ματιά
κι έχασε από μπρος του τη ζωή
Μανιασμένος ο άνεμος τον παρέσυρε
σε άγνωστα πελάγη
με μοναδικό σκοπό τη λησμονιά
Aκουσε τους χτύπους της καρδιάς της
όταν νόμισε ότι εκείνη ξεψυχούσε .
Ανίκανος στη ζωή πίσω να τη φέρει
ήπιε εκείνο το πικρό νερό των νεκρών
για πάντα στη λήθη να μείνει
Αλίμονο, εκείνη ανάμεσα στους ζωντανούς
και στους νεκρούς παγιδεύτηκε
κι εκείνος κάτοικος μόνιμος του Aδη
με μνήμη κενή
χώρια της για πάντα
και λησμονημένος ζει.

2 σχόλια:

Νicola Beerman είπε...

Ο καβαλάρης

Καβάλα σ’ένα λευκό άλογο ταξιδεύω,
σβησμένα άστρα,μαύρη νυχτιά δίχως φεγγάρι,
άπειρος καβαλάρης,φθαρμένη σέλα,
καθώς ζαλίζομαι
περνάν μπροστά μου αλλόκοτες εικόνες,
ο Πήτερ Παν,βαρκούλες που πετάνε,
μια μπαλαρίνα άσχημη κι αλλιώτικη απ’άλλες,
μονάχος είμαι,
σφίγγω γερά τα γκέμια
κι ακούω μια γλυκιά μελωδία
που σκίζει το σκοτάδι,
ήχοι παράξενοι, βγαλμένοι απ’τα παραμύθια
και δυο σκυλιά στο βάθος
………………………………………………
και ξάφνου δεν ακούγεται τίποτα,
λαχανιασμένο άτι χωρίς ανάσες,
απόλυτη σιωπή,
οι κόρες των ματιών διεσταλμένες,
οι χτύποι της καρδιάς επιταχύνουν
και τ’άλογο μαρμάρωσε
μπροστά σε μια χαμηλή ατσάλινη πόρτα.
Δυστυχώς τέλειωσε το σύντομο μαγικό ταξίδι
και πρέπει πάλι να πηδήξω τη μάνδρα
πριν έρθει ο νυχτοφύλακας να ελέγξει το καρουζέλ
του λούνα παρκ.
Αύριο πάλι,την ίδια ώρα,
ξανά θα κλέψω ακόμη λίγες όμορφες στιγμές,
να πάρω δύναμη για να μπορέσω
ν’αναρριχιθώ στον κοφτερό βράχο της ζωής
που σου ματώνει χέρια και καρδιά…

Unknown είπε...

Σ ευχαριστω για το πολύ όμορφο ποιήμα. Τη καλημέρα μου για μια όμορφη βδομάδα.