"Τις έκαψα τις αυταπάτες μου.
Μόνο ένα δάκρυ ξέφυγε, εις μνήμην της στιγμής.
Ό,τι έμεινε, ένα ίχνος στα χείλη για χαμόγελο
κι ένα απανθρακωμένο ρόδο"

8 Ιαν 2009

Η δική μου ερημιά.


Απόψε η ερημιά είναι δική μου
Πάντα δική μου θα είναι.
Συντροφιά και σκιά μου,
σύμμαχος κι εχθρός μου.
Ύπουλα θα τρυπώνει
μέσα στα σεντόνια μου
και τις νύχτες μου θα αφυπνίζει.
Απόψε η ερημιά μου ανήκει.
Ακριβά την αγόρασα
στο υπαίθριο παζάρι
από το γέρο πωλητή .
Πάνω μου τη κουβαλάω
σα σπιρτόκουτο στη τσέπη μου,
σα δάκρυ στα βλέφαρά μου
στο άκουσμα εκείνου
του μελαγχολικού τραγουδιού .
Μέσα μου κυλάει
σαν αίμα μολυσμένο
και κάθε που αυτό εισβάλλει
στη καρδιά μου
εκείνη σταματά ,
για να της δώσει χώρο
να μεγαλώσει
να με κατακλείσει
Απόψε η ερημιά
στάθηκε ανάμεσα
στ’ άστρα και στο φεγγάρι
για να σβήσει το φως τους
να μη βλέπω
να χάσω το δρόμο μου
και μέσα στα σεντόνια μου
τα νοτισμένα από πόθους ατελεύτητους
να κυλιστώ
Απόψε η ερημιά
τρύπωσε στου μυαλού μου
τις γωνιές
σβήνοντας οριστικά
όνειρα χρωματιστά
αφήνοντας μονάχα
το μαύρο
Απόψε η ερημιά
έγινε φίλη μου καλή
και μαζί της τις νύχτες ξαγρυπνάω
περιδιαβαίνοντας
σε μονοπάτια δύσβατα
και χρόνους αλλοτινούς
κρατώντας ασφόδελους και πανσέδες
πίνοντας λίγο αψέντι
που και που
μήπως το χρόνο γυρίσω πίσω
μήπως το τέλος αλλάξω
μήπως την ερημιά μου αρνηθώ …



7 σχόλια:

Unknown είπε...

Απόψε η ερημιά είναι δική μου
Πάντα δική μου θα είναι.
Συντροφιά και σκιά μου,
σύμμαχος κι εχθρός μου.

«Τι δύναμη εγώ θάλεγα έχει ο χρυσός
Γι’ αυτόν όλα στα ζάρια παίζονται εύκολα.»

Ύπουλα θα τρυπώνει
μέσα στα σεντόνια μου
και τις νύχτες μου θα αφυπνίζει.

«Πόσοι και πόσοι επίσημοι και ξένοι
μαζευτήκαν και νόθοι πόσοι!»

Απόψε η ερημιά μου ανήκει.
Ακριβά την αγόρασα
στο υπαίθριο παζάρι
από το γέρο πωλητή .

«Σκυλί πουλημένο που ούτε των ματιών του
Την ομορφιά δεν είχε»

Πάνω μου τη κουβαλάω
σα σπιρτόκουτο στη τσέπη μου,
σα δάκρυ στα βλέφαρά μου
στο άκουσμα εκείνου
του μελαγχολικού τραγουδιού .

«Δεν μούμεινε ψυχή γι αυτό πάνω μου την ερημιά μου κουβαλάω
σα σπιρτόκουτο. Ανεμοσκόρπιστα τα δάκρυά μου στις σκιές των θεάτρων.
Το μελαγχολικό τραγούδι πάνσοφα μόνο, συνυπάρχει μές στο σώμα μου.
Πάθη μικρά και μεγάλα, αξιομίσητη άγνοια χρεώνουν.Τι δυνατότητες έχει ο χρόνος που λατρεύει τα σφάλματά μου.»


Μέσα μου κυλάει
σαν αίμα μολυσμένο
και κάθε που αυτό εισβάλλει
στη καρδιά μου
εκείνη σταματά ,
για να της δώσει χώρο
να μεγαλώσει
να με κατακλείσει


Μέσα μου η ακοή της σαν αίμα μολυσμένο
ορκιζόταν να μην υποχωρήσει ακόμη.
Και κάθε που εισβάλλει στη καρδιά μου η ερημιά
διψασμένη στου αίματος τη φλέβα, εκείνη σταματά,
σιωπά , μπλέκοντας στων αστεριών τις θύελλες
και χώρο δίνει να λικνισθεί να δεματιάσει τα στάχια της
και να με κατακλύσει. Ψωμί γι΄αυτήν της καρδιάς μου το τέλος
ένας κόμπος ιδρώτα κι η ερημιά.


Απόψε η ερημιά
στάθηκε ανάμεσα
στ’ άστρα και στο φεγγάρι
για να σβήσει το φως τους
να μη βλέπω
να χάσω το δρόμο μου
και μέσα στα σεντόνια μου
τα νοτισμένα από πόθους ατελεύτητους
να κυλιστώ

Κι όμως κλονίζεται
Τέτοιας τιμής άξια δεν είναι.
Κούφια δόξα σέρνει πίσω της
Το φως εξόρκιζε το πάθος των δακρύων


Απόψε η ερημιά
τρύπωσε στου μυαλού μου
τις γωνιές
σβήνοντας οριστικά
όνειρα χρωματιστά
αφήνοντας μονάχα
το μαύρο
Απόψε η ερημιά
έγινε φίλη μου καλή
και μαζί της τις νύχτες ξαγρυπνάω
περιδιαβαίνοντας
σε μονοπάτια δύσβατα
και χρόνους αλλοτινούς
κρατώντας ασφόδελους και πανσέδες
πίνοντας λίγο αψέντι
που και που
μήπως το χρόνο γυρίσω πίσω
μήπως το τέλος αλλάξω
μήπως την ερημιά μου αρνηθώ …


Απόψε η ερημιά
Δε μπόρεσε στου νου μου
το ντυμένο σώμα να τρυπώσει.
Φλυαρεί μόνο μη λέγοντας παρά λόγους διπλούς και λαμπρές ρητορίες.
Σφυρίζει σα θυμωμένο φίδι
πετάγοντας δηλητήριο.
Η ομορφιά δεν θα μπορούσε νάναι
πάντα σκεπασμένη και γώ πια μάταια δε μετρώ
την άμμο της θάλασσας.
Λιτή ομορφιά στα χέρια της αγάπης
γύρισε το χρόνο.
Υψώνεται ο νούς
όχι ωραίος ακόμα
μα την ομορφιά τη δείχνει.
Ω! μεταβολή της συνήθειας.

Unknown είπε...

Ελλη τη καλημέρα μου ..

Μαρια Νικολαου είπε...

Δεν μπορουμε να αρνηθουμε την ερημια μας.
Ειναι ραμμένη πανω μας πολυ γερά..

Καλημερα Λία μου :)

jacki είπε...

Απόψε η ερημιά είναι δική μου.. Κάθε μέρα δική μου είναι.
Πω πω τι όμορφα που γράφετε.

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

ειναι κομματι πια δικο μου...
αποψε και καθε νυχτα οσο εισαι μακρια μου...
φιλη καλη κι εχθρος ανικητος...
πως να την αρνηθω τωρα πια...;

νεραιδενιο φιλι λια μου και μια καλη χρονια γεματη μονο απο ομορφιες!!!

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Όπου κι αν πάω,
όπου κι αν βρεθώ
εσύ ερημιά μου μ' ακολουθείς
μόνιμη συντροφιά
αγαπημένη, λατρεμένη, μισεμένη...
Καλημέρα Λία.

Anastasia είπε...

αυτη η ερημιά πόσο κατέχει την ψυχή μου τώρα....πολύ όμορφο!