Παράπονό μου..

Ήταν εκείνο το ανεπανόρθωτο
ρόδο που μου χάρισες
στο κάμα του απομεσήμερου
με τα χοντρά αγκάθια του
να μου τρυπούν τις αναμνήσεις
Ήταν εκείνο το πικρό φιλί από ασφόδελο

που έσταξε όλο του το δηλητήριο εντός μου
κι εκείνα τα κόκκινα ηλιοβασιλέματα
που έφερνες στα πόδια μου
μοιράζοντας όρκους απλόχερα
Ήταν η αιμόφυρτη σελήνη
που σπάταλα μοίραζε τις νύχτες
όλο της το αίμα στ’ αστέρια
Κι έπρεπε εγώ να κλαίω σιγανά
για τη σιωπή που μπήκε ανάμεσά μας
αντροχωρίστρα σωστή
για τα παλιά σου σφάλματα
που έγιναν αμαρτήματα θανάσιμα
κι ανομολόγητα
Έγινε το κλάμα μου θρήνος
στο τοίχος της σιωπής
Η απουσία σου έγινε ορυμαγδός
κι η μοναξιά σαΐτα τρύπωσε
δαγκώνοντας με κάθε νύχτα λίγο-λίγο
στο λαιμό
ώσπου το είναι μου άνοσο πια
έπαψε να νιώθει πόνο χαρά
λύπη κι ευτυχία
έπαψαν να κλαίνε εντός μου
οι στιγμές
μα οι αναμνήσεις δεν έχουν οίκτο
ύπουλα χτυπούν
Κρατώντας ορθάνοιχτα τα μάτια μου
τα βράδια μονολογώ
Λάθος ζωή ;
Ανεκπλήρωτο όνειρο ;
Κοιτάζω ξέπνοη το κενό
μια ζωή δεν αρκεί μια ζωή είναι λίγη
αιώνιο το παράπονο μου
κι αέναη η θλίψη μου