Ζωή στο περίπου

Τίποτα δεν αγαπάς

μονάχα τους ανέμους

κι ας φέρνουν μπρος στα πόδια σου

πόθους πνιγμένους

και βλέμματα μαραμένα.

Όχι! Τίποτα δεν αγαπάς

μονάχα το χρόνο ανταγωνίζεσαι

και τις εποχές

που έρχονται και φεύγουν.

Αναμιγνύεις τις αναμνήσεις με τα θέλω

και ζεις κάπου ανάμεσα,

ζεις στο περίπου ή περίπου ζεις.

Κι εγώ; Που ήμουν εγώ;

Κι ας περπάτησα για σένα ξυπόλητη

στο ξαναμμένο βοριά

σημαδεύοντας τις αναμνήσεις

και καταπίνοντας

κάθε τόσο ένα κόμπο ομίχλης.

Κι ας κρατούσα κάθε τόσο

παραμάσχαλα  τη θλίψη

μόνο και μόνο

για να την απομακρύνω

από τα μάτια σου.

Τότε ήταν  που γέμισα ένα μαντήλι δάκρυα

και τ’ άφησα στο μαξιλάρι σου

να υγραίνει  τα όνειρά σου.

Όχι για να ξεχάσεις

μα για να θυμηθείς πως είναι να ζεις.

Να μάθεις πως το περίπου δεν είναι ζωή,

πως το όνειρο υγραίνεται κάθε

που τα φιλιά βασανίζονται μακριά

από τα χείλη που ποθούν  

και τα χάδια υποφέρουν όταν ξεμακραίνουν

από το καυτό κορμί της.

Για να θυμηθείς

και κάποτε να πάρεις το ρίσκο να ζήσεις.