Προσωπεία...

Κοιτάχτηκε στο καθρέφτη

με περίσσια προσοχή

προσπαθώντας να αποφασίσει.

Πήρε μια βαθιά ανάσα

κι άρχισε να ξεκολλάει

μια-μια τις μάσκες.

Πρώτη έβγαλε αυτή του ψεύδους,

ύστερα της υποκρισίας,

ακολούθησαν της θλίψης, της μοναξιάς,

του ανικανοποίητου, του φόβου.

Έπαψε να τις ονομάζει, να τις μετράει

να τις μνημονεύει να τις θυμάται.

 Είχε ξεχάσει ότι όλα αυτά τα χρόνια

φόρτωνε το εντός της

με ψεύτικα προσωπεία και σαθρά χαμόγελα,

και μασκαρευόταν με ότι βρισκόταν

μπροστά της.

Άλλοτε φορούσε το ακριβό της

χαμόγελο και τα ζεστά της μάτια

σκορπώντας γύρω της απλόχερα

όσα χρόνια μάζευε

κι άλλοτε ντυνόταν femme fatal

απομυζώντας κάθε πιθανό της θύμα.

Κοιτάχτηκε στο καθρέφτη

ακόμα μια  φορά.

Τρόμαξε και τον έσπασε.

τότε  ήταν που έπαψε

να χρησιμοποιεί καθρέφτες

όχι όμως και προσωπεία…