Ναι! Με μικρό παιδί μοιάζω τώρα.
Είναι το κουκλοθέατρο της ζωής μου,
θέατρο σκιών και μουσικό δρώμενο.
Ναι! Δε θέλω ακόμα να ξυπνήσω,
θέλω μέρος να γίνω του ονείρου
αλλά και του εφιάλτη.
Κι όμως , δε κατάλαβα πως έφτασα ως εδώ!
Σ’ είχα κλείσει προσεκτικά
σ’ ένα μικρό κουτί πλάι στο μαξιλάρι μου.
Πως κατάφερες να δραπετεύσεις
ακόμα απορώ.
Άρχισες να τυραννάς
την ύπαρξή μου ξανά και ξανά.
Άλλοτε ζωγραφίζεις ψεύτικα χαμόγελα
στους τοίχους ,
κι άλλοτε παίζεις με το βιολί σου
κόκκινα φιλιά
κι άλλοτε δίνεις
τη μια παράσταση μετά την άλλη.
Και να…
βρίσκομαι ξανά στην αγκαλιά σου
να βιώνω τις στιγμές αιμορραγώντας.
Σα μαριονέτα χορεύω
στους ρυθμούς του βιολιού σου
ξεστομίζοντας λέξεις πεθαμένες.
Οι σκιές μας στο μαγικό σεντόνι
φοβίζουν το σκοτάδι
και το δωμάτιο πλημμυρίζει
με όλα τα «αχ» του κόσμου.
Κι ύστερα…
Ύστερα αδειάζει το δωμάτιο
από τη παρουσία σου
και μένει το κρεβάτι αδειανό
να φωνάζει την απουσία σου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου