Όχι δεν είναι η βροχή στο τζάμι
που νότισε τα σκεπάσματα
ούτε που τούτο το κορμί
ζητάει ακόμα περισσότερα
είναι που γέμισες τη ζωή μου
μ’ όλο το γκρίζο τ’ ουρανού.
Είναι που η ψυχή ζητάει ένα ψέμα ακόμα
κι ικετεύει για λίγη βροχή
ίσως και μια αστραπή , μια βροντή
ένα φεγγάρι ,
για ν’ αναχαιτίσει όλα τα δάκρυα
κι όλους τους πόθους
να έχει ένα ναρκωτικό να τη κοιμίζει ,
έτσι για να μη ζητάει , να μην ονειρεύεται
να μην ελπίζει…
2 σχόλια:
μικρή νυχτερινή βροχή
Ως αργά το απόγευμα
η κοπέλα ντυμένη Μότσαρτ
πουλούσε εισιτήρια για την Όπερα.
Μ’άφησε να τη φωτογραφίσω
προφίλ κι ανφάς για εκατό σελίνια
βγάζοντας την περούκα της.
Η προγιαγιά μου ήταν Ελληνίδα, είπε,
κι έπειτα τύλιξε επάνω της σφιχτά
τις φολίδες του Αγίου Στεφάνου.
Θα σας δείξω, είπε, τις ηδονές τής Art Nouveau
μα πρώτα θα μου αγοράσετε μια Sachertorte
για να ξεχάσω τις ενοχές μου.
Η βροχή μας έπιασε ακριβώς
στην είσοδο του κτιρίου με τις γάτες.
Βασίλης Πολύζος, Ηλιακό Ποδήλατο
Σερφάροντας βρέθηκα εδώ. Μύριζε προδιάθεση βροχής. Και ανακάλεσα μα μικρή νυχτερινή βροχή. Για σας.
Αιμίλιος
Ισως να είναι μια λύση η νάρκωση της ψυχής αλλά αναρωτιέμαι πως να ζήσει κανείς χωρίς όνειρα και ελπίδα. Καλή
Κυριακή Λία.
Δημοσίευση σχολίου