Δρόμοι παράλληλοι

Έτσι σου μιλάω:

μέσα από τα όνειρά μου

μέσα από τις μεγάλες προσδοκίες

και τις ελπίδες μου

Ύστερα η φωνή σου ακούγεται ψυχρή

από την άλλη άκρη του τηλεφώνου

κι όλα τα καλοκαίρια χάνονται

και τα όνειρα , τα όνειρα

σα ρούχα παλιά πετιούνται στα σκουπίδια .

οι προσδοκίες μου φενάκη γίνονται

και παύω να πιστεύω

σ’ ότι υπάρχει γύρω μου

Έρχεσαι εσύ , φεύγω εγώ

ποτέ δε βαδίζουμε σε ίδια μονοπάτια

μα σε δρόμους παράλληλους

χωρίς διασταυρώσεις , χωρίς γέφυρες

μονάχα μ ένα χάσμα

να μας χωρίζει μα και να μας ενώνει

Έτσι προχωράμε ανέγγιχτοι

σε δρόμους παράλληλους

αρκούμαστε μόνο στο ότι βαδίζουμε

προς την ίδια κατεύθυνση

ή μήπως είναι κι αυτό

μια πλάνη και μια επινόηση του μυαλού

μια οφθαλμαπάτη και μια παραίσθηση ;