Μην απορείτε πως γέννησε
τόσο ιδρώτα το κορμί.
Είναι η προσμονή του φιλιού του
και η αγωνία που γεννά η απουσία του .
Είναι που κάθε φορά που παίρνω
στάση εμβρυική στην αγκαλιά του
ο χρόνος κολλάει σ εκείνη τη στιγμή ,
σ εκείνο το δευτερόλεπτο
που συναντήθηκαν τα μάτια ,
που ενώθηκαν τα σώματα
κι όλα έγιναν μια φωτιά.
Είναι που έγινα άσφαλτος λιωμένη
και ξιφομαχώ ολόγυμνη με σκιές
παλεύοντας για ένα αμφίβολο αύριο .
Είναι που τα φιλιά
έχουν τη δική τους θέληση
κι έτσι υποτάσσομαι ακόμα μια φορά
εκλιπαρώντας για ένα ακόμα όνειρο
για ένα ακόμα αύριο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου