Τη θλίψη μου βουτάω στο μελάνι
σου γράφω μ αυτή
για τα όνειρα που έχασα στο δρόμο
για τα φιλιά που σκόρπισα
και για όλα εκείνα που χαράμισα
σου γράφω για τις άδειες νύχτες
που οι αντοχές μου ξεπερνούν
το σημείο τήξεως
και για τη σιωπή
που γίνεται βλέμμα μαραμένο
και σκαλώνει στα μάτια μου
σαν δυο κρυσταλλωμένα δάκρυα
Τη θλίψη μου βουτάω στο μελάνι
και σου γράφω
έτσι για να θυμάμαι…..
σου γράφω μ αυτή
για τα όνειρα που έχασα στο δρόμο
για τα φιλιά που σκόρπισα
και για όλα εκείνα που χαράμισα
σου γράφω για τις άδειες νύχτες
που οι αντοχές μου ξεπερνούν
το σημείο τήξεως
και για τη σιωπή
που γίνεται βλέμμα μαραμένο
και σκαλώνει στα μάτια μου
σαν δυο κρυσταλλωμένα δάκρυα
Τη θλίψη μου βουτάω στο μελάνι
και σου γράφω
έτσι για να θυμάμαι…..
3 σχόλια:
Kι όμως κάνει κακό τελικά να θυμόμαστε...
Εγώ τουλαχιστον αυτό καταλαβαίνω...
Καλημερα Λία μου και καλό ΣΚ να εχεις
Την καλησπέρα μου.
Ομορφα αποτυπωμένη η θλίψη βουτηγμένη στο μελάνι.Αν δεν υπήρχαν αναμνήσεις και χαμένα όνειρα δε θα υπήρχε ίσως η ποίηση.
Καλό απόγευμα με γλυκές αναμνήσεις.
Δημοσίευση σχολίου