Με τα ποιήματά μου σου μιλώ
Και με τις λέξεις που χορεύουν στο χαρτί
Γέφυρες χτίζω με τα σύμφωνα
Και με τα φωνήεντα βγάζω φτερά
Κι όλα γίνονται φωτιά
Που κυλάει στις φλέβες
Κι ανάβει ο πόθος αμαρτωλός
Και κατακτάει ότι δε κατακτήθηκε
Και τρυπώνει όπου δε μπόρεσε
Και παρασέρνει ότι δε παρασύρθηκε
Εσύ , στα μάτια με κοιτάς
Και φοβάσαι το χέρι να απλώσεις
Φοβάσαι να αγγίξεις
Καθώς η νύχτα παίρνει μορφή
κυλάει η φωτιά στη φλέβα
και πονάει και κλαίει
και αγαπάει και ποθεί
και νιώθει και χάνεται
κι ελπίζει κι ονειρεύεται ….
Και με τις λέξεις που χορεύουν στο χαρτί
Γέφυρες χτίζω με τα σύμφωνα
Και με τα φωνήεντα βγάζω φτερά
Κι όλα γίνονται φωτιά
Που κυλάει στις φλέβες
Κι ανάβει ο πόθος αμαρτωλός
Και κατακτάει ότι δε κατακτήθηκε
Και τρυπώνει όπου δε μπόρεσε
Και παρασέρνει ότι δε παρασύρθηκε
Εσύ , στα μάτια με κοιτάς
Και φοβάσαι το χέρι να απλώσεις
Φοβάσαι να αγγίξεις
Καθώς η νύχτα παίρνει μορφή
κυλάει η φωτιά στη φλέβα
και πονάει και κλαίει
και αγαπάει και ποθεί
και νιώθει και χάνεται
κι ελπίζει κι ονειρεύεται ….
3 σχόλια:
Γεμάτο έρωτα
θα του πήγαιναν και κόκκινα γράμματα.
Καλησπέρα Λια μου
Καλησπέρα Λία ,
Πόλυ όμορφο το ποίημα .
Κρατώ αυτό :
Γέφυρες χτίζω με τα σύμφωνα
Και με τα φωνήεντα βγάζω φτερά ..
"κυλάει η φωτιά στη φλέβα΄" η πολύτιμη αίσθηση του στίχου αυτού που ρέει σα λάβα
κάνει τα φεγγάρια να αρπάζουν φωτιά ώρα που οι εραστές κοιμούνται σε απόκρημνη ακτή.Μπορούσε το ποίημα να συνυψωθεί στην ακρίβη τιμή του στίχου αυτού.Και θα το υφαρπάξει το καθ ύψος γιατί το ζητούν ακρογυάλια κοραλλιογενείς ύφαλοι ήλιος αχινός με αιχμηρές ακτίνες αγκυλώνει. ΚΥΛΑΕΙ Η ΦΩΤΙΑ ΣΤΗ ΦΛΕΒΑ.
Δημοσίευση σχολίου