"Τις έκαψα τις αυταπάτες μου.
Μόνο ένα δάκρυ ξέφυγε, εις μνήμην της στιγμής.
Ό,τι έμεινε, ένα ίχνος στα χείλη για χαμόγελο
κι ένα απανθρακωμένο ρόδο"

3 Μαΐ 2009

Φωτιά στη φλέβα



Με τα ποιήματά μου σου μιλώ
Και με τις λέξεις που χορεύουν στο χαρτί
Γέφυρες χτίζω με τα σύμφωνα
Και με τα φωνήεντα βγάζω φτερά

Κι όλα γίνονται φωτιά
Που κυλάει στις φλέβες
Κι ανάβει ο πόθος αμαρτωλός
Και κατακτάει ότι δε κατακτήθηκε
Και τρυπώνει όπου δε μπόρεσε
Και παρασέρνει ότι δε παρασύρθηκε

Εσύ , στα μάτια με κοιτάς
Και φοβάσαι το χέρι να απλώσεις
Φοβάσαι να αγγίξεις

Καθώς η νύχτα παίρνει μορφή
κυλάει η φωτιά στη φλέβα
και πονάει και κλαίει
και αγαπάει και ποθεί
και νιώθει και χάνεται
κι ελπίζει κι ονειρεύεται ….

3 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Γεμάτο έρωτα
θα του πήγαιναν και κόκκινα γράμματα.
Καλησπέρα Λια μου

Δενελάβας Τάσος είπε...

Καλησπέρα Λία ,

Πόλυ όμορφο το ποίημα .

Κρατώ αυτό :

Γέφυρες χτίζω με τα σύμφωνα
Και με τα φωνήεντα βγάζω φτερά ..

Ανώνυμος είπε...

"κυλάει η φωτιά στη φλέβα΄" η πολύτιμη αίσθηση του στίχου αυτού που ρέει σα λάβα
κάνει τα φεγγάρια να αρπάζουν φωτιά ώρα που οι εραστές κοιμούνται σε απόκρημνη ακτή.Μπορούσε το ποίημα να συνυψωθεί στην ακρίβη τιμή του στίχου αυτού.Και θα το υφαρπάξει το καθ ύψος γιατί το ζητούν ακρογυάλια κοραλλιογενείς ύφαλοι ήλιος αχινός με αιχμηρές ακτίνες αγκυλώνει. ΚΥΛΑΕΙ Η ΦΩΤΙΑ ΣΤΗ ΦΛΕΒΑ.