Πηνελόπη (Μέρος Α΄)

Ω! Πηνελόπη εσύ,
βασίλισσα θλιβερή της μοναξιάς
μάζεψε το δάκρυ σου
κι ύφανε μ αυτό λευκό πανί.

Τους μνηστήρες ποτέ μη φοβηθείς
γιατί παραστάτης σου
πάντα θα ναι η πίστη
μα κι η μοναξιά
κι η προσμονή
κι η αγάπη .

τις νύχτες το φεγγάρι το χλωμό
σαν κοιτάς
ευχή κάνεις στους θεούς
άλλη νύχτα μόνη σου να μη περάσεις
μα είκοσι χρόνια τώρα
μονάχη στα ιδρωμένα σεντόνια
τη μυρωδιά του ψάχνεις
κι ένα ίχνος ίσως απ το γέλιο του

Στο ροδόσταγμα της αυγής
βγαίνουν τα αναφιλητά σου
κι ο αναστεναγμός σου σκίζει
τα γαλανά νερά της Ιθάκης
Εφιάλτες σε τριγυρίζουν
θα ρθει δε θα ρθει
σ αγαπά δε αγαπά;
Σε ποιας Κίρκης την αγκαλιά
αποκοιμήθηκε
ποια σκύλα και ποια Χάρυβδη
ποια σειρήνα και ποια Ναυσικά
τα λευκά της χέρια
τυλίγει γύρω απ το λαιμό του ;

Λία Νικολαίδη

Εκείνος ο Οδυσσέας
που όρμησε σε τούτα τα νερά
και χάθηκε στων μύθων τα παράλογα

Εκεί γυναίκα, εσύ να υφαίνεις δάκρυ
τις βραδιές, που άλλες τον κρατούνε
αγκαλιά

Μα δες..
Στα χέρια σου μεγάλωσε ο άντρας
του έρωτα καρπός μιας δόλιας
και πικρής αγάπης.

Μαζί να περιμένετε στις σιωπές
των βράχων
Και τάματα να κάνετε σε κάθε Ποσειδώνα
εκείνον που αγάπησες πίσω
να τον γυρίσουν.

Μα η Καλυψώ αθάνατη Θεά
έχει στα μάτια ομορφιά μεγάλη
κι όσοι κι αν πέσουν κεραυνοί
στην αγκαλιά της μένει για καιρό

Και συ,
Ω εσύ! Απόσταγμα την πίκρα σου
να πίνεις
σε κούπα ασημένια.

Μαρία Νικολάου