ΠΗΝΕΛΟΠΗ ( ΜΕΡΟΣ Β΄)

Είκοσι χρόνια ολάκερα
το νυφικό σου υφαίνεις
μα νύχτες ασέληνες σαν ετούτη
κρύβεις τ’ ανόμημα σου στο σκοτάδι
Το ξηλώνεις δίχως μάρτυρες
ακούγοντας μονάχα ήχους της νύχτας
να σκίζουν τις σιωπές της ψυχής
Πόσο πολυμήχανος ήταν εκείνος
και πόσο πανούργα αποδείχτηκες
γυναίκα εσύ Αντάξιά του

Ω Πηνελόπη εσύ
πιστή μέσα στα χρόνια
που το κορμί σου ξέσκιζες
φλεγόμενη από το πόθο του
καιόμενη σαν ήλιος του μεσονυχτίου
ο Ίμερος έστρωνε με ροδοπέταλα
νυφικά κρεβάτια
μα εσύ πιστή ιέρεια της Ήρας
ταγμένη ήσουν και πιστή σ εκείνον.

κάποτε τα βάσανά σου τελείωσαν
σαν γύρισε εκείνος
και ξέπλυνε με αίμα
τη ντροπή
που σκόρπισαν στο σπιτικό του
οι δόλιοι μνηστήρες .

Άδραξες τότε
τα ιδρωμένα σεντόνια
και τα μύριζες
δε πίστευες βλέπεις πως κάποτε
τα βάσανα τελειώνουν
δε πίστευες πως γύρισε
δε πίστευες πως πια μονάχη
εσύ δε θα κοιμάσαι.

Ω Πηνελόπη
χαρές και γέλια γέμισε
η κάμαρά σου
κι αγάπη και φως πολύ.
Άλλα δάκρυα πια δε θα χύσεις
κι άλλο υφάδι πια δε θα ξυλώσεις
μονάχα τρανή βασίλισσα
θα είσαι της Ιθάκης
κι ας ξέρεις μέσα σου βαθιά

πως εκείνος μήτε πιστός υπήρξε

μήτε αντάξιός σου

μονάχα πολυμήχανος ήταν

και σκληρός στη μάχη