Κρατούσα σφιχτά
στις χούφτες μου
τις οδυνηρές μου αμφιβολίες,
που άλλοτε μου μάτωναν τα χέρια
κι άλλοτε μου κάρφωναν
σκουριασμένα καρφιά στη ψυχή.
Έδεσα τις φλέβες μου
με σύρμα
κι άρχισα να θρηνώ
για τα αβυσσαλέα μου πάθη
και για τους σκυθρωπούς μου πόθους,
που ξεπρόβαλλαν δειλά
στην στιγμιαία αναλαμπή του λύχνου.
Ύστερα
ήρθε ο ίμερος της εκμηδένισης
να με αποξενώσει οριστικά
από τις αθλιότητες
της κενής ζωής μου,
για να μείνω έτσι απλά
μια λησμονημένη γυναίκα
στο δρόμο.
στις χούφτες μου
τις οδυνηρές μου αμφιβολίες,
που άλλοτε μου μάτωναν τα χέρια
κι άλλοτε μου κάρφωναν
σκουριασμένα καρφιά στη ψυχή.
Έδεσα τις φλέβες μου
με σύρμα
κι άρχισα να θρηνώ
για τα αβυσσαλέα μου πάθη
και για τους σκυθρωπούς μου πόθους,
που ξεπρόβαλλαν δειλά
στην στιγμιαία αναλαμπή του λύχνου.
Ύστερα
ήρθε ο ίμερος της εκμηδένισης
να με αποξενώσει οριστικά
από τις αθλιότητες
της κενής ζωής μου,
για να μείνω έτσι απλά
μια λησμονημένη γυναίκα
στο δρόμο.
1 σχόλιο:
Πικρόχολοι στίχοι αλλά και πως να μην είναι, όταν η ζωή μάς προσφέρει απλόχερα τ' αρνητικά της δώρα...
Δημοσίευση σχολίου