Κι όμως!
Εγώ σε κράτησα ,
μικρό παιδί κι ανήμπορο
στους ώμους.
Βάρος ήσουν ασήκωτο
και πληγή αιμμοραγούσσα
Βλέπεις , δεν ήξερα
πως αλλιώς τον ουρανό
να σου δείξω,
πώς να σε κάνω
τ’ αυτονόητο ν' αγγίξεις.
Δυο δάκρυα ματωμένα
έσταξαν
σαν σ είδα
τον ήλιο να φοράς μανδύα
Άξιζε το κόπο
να σε κρατώ , εγώ μικρό παιδί,
χρόνια τώρα
στους ώμους μου.
Άξιζε να μαζεύω
κάθε τόσο
το αίμα απ' τις πληγές μου
σηκώνοντας σαν Άτλας μικρός
το βάρος της ύπαρξής σου.
Άξιζε μόνο και μόνο
για να μη βλέπεις το σκοτάδι
για να έχεις μιαν ευκαιρία
σ’ αυτό τον κόσμο.
Έτσι σε κράτησα,
πάνω στους ώμους μου
κι έκανα ζωή μου τη ζωή σου.
