"Τις έκαψα τις αυταπάτες μου.
Μόνο ένα δάκρυ ξέφυγε, εις μνήμην της στιγμής.
Ό,τι έμεινε, ένα ίχνος στα χείλη για χαμόγελο
κι ένα απανθρακωμένο ρόδο"

10 Νοε 2008

Οδυνηρές αμφιβολίες


Κρατούσα σφιχτά
στις χούφτες μου
τις οδυνηρές μου αμφιβολίες,
που άλλοτε μου μάτωναν τα χέρια
κι άλλοτε μου κάρφωναν
σκουριασμένα καρφιά στη ψυχή.
Έδεσα τις φλέβες μου
με σύρμα
κι άρχισα να θρηνώ
για τα αβυσσαλέα μου πάθη
και για τους σκυθρωπούς μου πόθους,
που ξεπρόβαλλαν δειλά
στην στιγμιαία αναλαμπή του λύχνου.
Ύστερα
ήρθε ο ίμερος της εκμηδένισης
να με αποξενώσει οριστικά
από τις αθλιότητες
της κενής ζωής μου,
για να μείνω έτσι απλά
μια λησμονημένη γυναίκα
στο δρόμο.

1 σχόλιο:

Διάττων είπε...

Πικρόχολοι στίχοι αλλά και πως να μην είναι, όταν η ζωή μάς προσφέρει απλόχερα τ' αρνητικά της δώρα...