"Τις έκαψα τις αυταπάτες μου.
Μόνο ένα δάκρυ ξέφυγε, εις μνήμην της στιγμής.
Ό,τι έμεινε, ένα ίχνος στα χείλη για χαμόγελο
κι ένα απανθρακωμένο ρόδο"

18 Ιουλ 2008


Έσταζε το αίμα
κι άδειαζα από ζωή κι από ανάσα
Κι εσύ πίσω
απ’ το αγγελικό σου πρόσωπο,
που το χες λευκό βαμμένο
κατ’ ευφημισμό,
έστελνες κρυφά
μικρές πνιγμένες λέξεις
να ρίχνουν αλάτι στις πληγές.
Έτσι ξεψυχούσα τις νύχτες,
έτσι ζούσα τις μέρες μου
μέσα στο χάος σου.

3 σχόλια:

jacki είπε...

Καλημέρα Κλειώ. Πολύ όμορφη η ανάρτηση σου. Πολλοί οι δαίμονες με τα αγγελικά πρόσωπα.

Unknown είπε...

βασανιστήρια,η ΄λερναία ύδρα με τους ατρωτους πύργους,κεφάλια της,που βασανίζουν το όμορφο χαμόγελό μας και το ποτίζουν μ αλμυρό δάκρυ.Δάκρυ που πονά ακόμη πιο πολύ όταν στάζει στις πηγές των πληγών..κάποτε αναζητούσαμε την μέθη της μελαγχολίας, ψάχναμε σαν παιδια να μάθουμε κι αυτό το συναίσθημα του πόνου,ποιος να το ξερε πως τελικά θα κολλούσε τόσο εύκολα πάνω μας σαν κατάρα της μάνας που την άκουσε ,δυστυχώς ο συνήθης κουφός θεός..φιλιά κλειώ συνέχισε να μας δείχνεις τον καθρέφτη.

Ανώνυμος είπε...

Αποκόμματα ζωής γράφεις. Όμορφα