Δε κλαίνε τα φεγγάρια
μονάχα χλομιάζουν
καθώς οι λέξεις σου
πακτωλός πλανώνται στον αέρα
άλλοτε λόγια αγάπης
μου ψιθυρίζουν
κι άλλοτε όλη σου τη χολή
πάνω μου τη γυρίζουν
Ποτέ σου δεν ήξερες
τι ήθελες
Ποτέ σου δε ξεχώρισες
την ήρα από το στάχυ
Πάντα ένας βούρκος
τα αισθήματα σου
κι απροσδιόριστα τα θέλω σου
Τη μια μ αγκάλιαζες
μ όλο σου το πάθος
κι άλλοτε πάλι οι λέξεις σου
καρφιά με κάρφωναν
στο τοίχο
Ύστερα κουράστηκα
σα μαριονέτα να κινώ
χέρια και πόδια
κατά πως όριζες
και σαν ένα νέος Πινόκιο
ζωντάνεψα για να διεκδικήσω
επιτέλους όλα όσα
μου χρωστάει η ζωή.
5 σχόλια:
Eγω εχω την εντυπωση πως της χρωσταμε τελικα και κεινη πως δεν μας χρωσταει τιποτα..
Μαλλον ετσι το εχει δει..
Μα ο Πινόκιος ζούσε μέσα στο ψέμα. Τώρα που ζωντάνεψε μετά από πολύ ταλαιπωρία θα ζήσει ονειρεμένα, παραμυθένια και μοναδικά. Σπάστε τις κλωστές που με κρατάνε στη γη...σας παρακαλώ.
Μια μαριονέτα.
Καλημέρα σου.
Μου γράψανε απόψε:
ψέμματα λεν οι νύχτες με φεγγάρι
φαντάσματα γεννούν μες το μυαλό
μα μη τρομάξεις αν σε συνεπάρει
το ψέμα που σου μοιάζει αληθινό....
και ανταπάντησα:
τις νύχτες με φεγγάρι
βγαίνουν οι αμαρτιες μας
και μας καταδιώκουν
τα ψέμματα μας γίνονται
φαντάσματα
και πάντα μας στοιχειώνουν
Διάλεξε το δικό σου ψέμα απόψε για καληνύχτα... το έχεις κερδίσει αυτό το δικαιώμα Κλειώ μου
Καλά έκανες και ζωντάνεψες. Μέρα καλή
...έπλεκα μ'ολόχρυση κλωστή , αθώες λέξεις , κι εσύ με το ψαλίδι των αισθημάτων σου , ξέσκιζες τη πλεκτή ψυχή μου...
...κομμάτια , τα στερνά μου λόγια, στο έλεος κάποιου δραπέτη αιθέρα..
...υπέροχο..
...κάπως μου ταίριαξαν οι λέξεις σου...
...καλημέρα :)
Δημοσίευση σχολίου